Prokofiev: Symfonie nr. 7 in cis op. 131; Suites uit De liefde der drie sinaasappelen op.33b (ged.) en Lt. Kije op. 60. São Paulo symfonie orkest o.l.v. Marin Alsop. Naxos 8.573620 (55’42”). 2016

Langzamerhand is het einde genaderd van de reeks opname die Marin Alsop maakte van Prokofievs orkestwerken. Of ze dat in São Paulo, ongetwijfeld passend bij een low budget label als Naxos, had moeten doen, is de vraag. Zeker, in de provincie zouden we ook in Nederland best een avond gelukkig zijn geweest met dergelijke vertolkingen. Alsop toont weliswaar veel élan, maar andere dirigenten, zoals Valery Gergiev (Philips 475.7655, 4 cd’s) en N. Järvi (Chandos CHAN 8442) dringen in principe dieper door in het hart van deze werken, zeker in dat van de beschouwelijke symfonie.

Prokofievs laatste symfonie wordt vaak gezien als een raadselachtig lichtgewicht werk na het epische avontuur van de Vijfde en de duidelijke tragedie van de Zesde. Het is waar dat door de beruchte showprocessen van 1948 waarin Stalins rechterhand Andrei Zhdanov Sovjet componisten in het gareel bracht, complexe partituren onmogelijk waren tot Stalins dood, 5 maart 1953 (tevens Prokofievs sterfdag).

Toch is die zesde symfonie in 1952 ontstaan als muziek voor de kinderradio niet zo simpel als het lijkt. Het begin is duister en tragisch en hoewel de stemming stijgt door een thema dat zo uit de wereld van zijn Assepoester lijkt te komen, het sprookjesachtige geklingel van de laatste van de drie ideeën uit het openingsdeel vormt, is mysterieus.

Dat komt later terug om de symfonie in een sfeer van weemoedige berusting af te sluiten, hoewel Prokofiev werd overgehaald om een toegift in de vorm van een vrolijke galop toe te voegen zodat hij naar het zeer benodigde prijzengeld van Stalin kon dingen. Of de Symfonie nr. 7 daarmee eindigt of met het poëtische oorspronkelijke laatste deel, hangt van de uitvoerenden af. Alsop voegt het gereviseerde, een halve minuut durende Vivace toe, maar bekort nodeloos de Sinaasappelensuite tot ‘mars’ en ‘scherzo’ terwijl het schijfje met net geen 56 minuten speelduur ruimte had geboden aan de volledige suite.