Prokofiev: Pianoconcerten nr. 2 in g op. 16 en 5 in G op. 55. Olli Mustonen met het Fins omroeporkest o.l.v. Hannu Lintu. Ondine ODE 1288-2 (57’38”). 2017

Het is nogal frappant dat van de vijf pianoconcerten die Prokofiev schreef alleen het derde de nodige populariteit geniet, want ze behoren eigenlijk alle tot het beste wat in dit genre bestaat. Maar er zijn wel praktische redenen waarom ze niet alle regelmatig worden geprogrammeerd. Zo bevat het tweede concert een afschrikwekkend lastige pianopartij die ten top wordt gevoerd in de maniakale eisen die aan de pianist worden gesteld in de finale van het eerste deel.

Prokofievs laatste concert begon vanuit een vrij onbeduidende, lichtelijk retrogressieve positie, maar geleidelijk nam de uitvoerend kunstenaar in de componist het roer over en maakte er opnieuw een proeve van vingervaardigheid van. Het werk is vijfdelig en heeft zo meer van een suite dan van een concert; het gebrek aan samenhang kan oorzaak zijn van een betrekkelijke verwaarlozing. 

Olli Mustonen beschikt ongetwijfeld over de vaardigheden om deze werken recht te doen, maar zoals wel vaker stelt hij zich eigengereid op tussen de composities en de luisteraar. Hoe knap het ook is wat hij zuiver pianistisch volbrengt, hij introduceert ongewenste en onpassende elementen in de muziek die tot een zekere mate van vervorming leiden.

Dat mag leuk en interessant zijn voor een keertje, het is daarna verstandiger om het oor te lenen aan vertolkers die dichter bij de intenties van de componist staan zoals Yuja Wang in nr. 2 (DG 479.1304); voor nr. 5 is de keuze lastiger en komt men al gauw terecht bij Schlimé (Pentatone PTC 5186-080) of de volledige opnamen van Ashkenazy (Decca 452.588-2). Met deze cd is de integrale opname van Prokofievs pianoconcerten door Mustonen voltooid, want de nrs. 1, 3 en 4 verschenen in 2015 op ODE 1244-2.