CD Recensies

POULENC: SONATES MET PIANO; KAMERMUZIEK (COMPLEET)

Poulenc: Vioolsonate FP. 119; Fluitsonate FP. 164; Improvisaties voor piano nr. 3, 5, 7, 8 en 10 FP. 63; Sonate voor 2 piano’s FP. 156. Kolja Lessing (v), Henrik Wiese (fl), Eva-Maria May en Alexander Wienand (p). Paladino Music PMR 

0049 (68’35”). 2015

 

Poulenc: L’histoire de Babar, le petit éléphant FP. 129; Elegie voor 2 piano’s FP. 175;; L’embarquemem

nt pour Cythère FP. 150; Improvisaties voor piano nr. 1-15 FP. 63/113/170/176; Caprice gebaseerd op de finale van Le bal masqué FP. 60. Julien Thorel en Norman Shetler (spr) met Eva-Maria May en Alexander Wienand (p). Paladino Music PMR 0072 (2 cd’s, 2u., 07’13”). 2016

 

Poulenc: Bagatelle voor viool en piano nr.1 in d FP. 60c; Cellosonate FP. 143; Elegie voor hoorn en piano FP. 168; Klarinetsonate FP. 184; Hobosonate FP. 185. Corinna Desch (v), Martin Rummel (vc), Johannes Dengler (hrn), László Kuti (kl), Giorgi Gvantseladze (h) en Eva-Maria May (p). Paladino Music PMR 0095 (64’56”). 2017 

 

Poulenc: Kamermuziekwerken (compleet). Sextet voor piano, 4 houtblazers en hoorn FP. 100; Vioolsonate FP. 119; Sonate voor 2 klarinetten FP. 7; Sonate voor hoorn, trompt en trombone FP. 33; Cellosonate FP. 143; Klarinetsonate FP.184; Sarabande voor gitaar FP. 179; Villanelle FP. 74; Hobosonate FP. 185; Elegie voor hoorn en piano FP. 168; Trio voor hobo, fagot en piano FP. 43; Sonate voor klarinet en fagot FP. 32; Fluitsonate FP. 164. Ian Brown (p) en het Nash ensemble. Hyperion CDA 67255/6 (2 cd’s, 2u. 25’58”). 1999 

 

Als de ster van Poulenc geleidelijk dalende zou zijn, is dit drietal uitgaven een manier om hem weer een stukje dichter bij het zenith te brengen. Zeker in Frankrijk behoorde de Poulenc decennia lang tot de geliefdste componisten omdat hij niet in staat was onappetijtelijke of oninteressante muziek te schrijven. De schrijver Claude Rostand noemde hem ‘half monnik, half schavuit’.

Als uitstekend vakman componeerde hij in alle genres en het resultaat was altijd melodieuze, charmante muziekvol joie de vivre.

Zijn werk wordt gedragen door een positieve houding tegenover de natuur en een positieve levensbeschouwing. De poging tot herstel van  het evenwicht tussen gevoel en verstand wordt door Poulenc als strengste lid van de Groupe des six serieus, maar ook weer niet al te ernstig genomen in een soort neoklassiek idioom.

In de loop der tijd is vanzelfsprekend best veel aandacht geschonken aan de kamermuziekwerken. Dat begon toen Poulencs vriend Jacques Février voor EMI een album met voornamelijk sonates (EMI 762.736-2, 2 cd’s) samenstelde en de complete werken voor 2 piano’s met Gabriel Tacchino opnam (EMI 763.946-2)

Hyperion volgde met een vrij volledige set kamermuziek waarin pianist Ian Brown de centrale rol speelt. Met over vrijwel de hele linie erg mooie resultaten.

En nu komt de Duitse pianiste Eva-Maria May met een volgende reeks. Onder de titel Sonatas with piano is voorlopig op drie cd’s door haar een aantal kamermuziekwerken van Francis Poulenc bijeengebracht dat een aardig idee geeft van zijn bijdragen voor kleine bezetting. Daaronder bevinden zich bekende en minder bekende werken zoals de Elegie voor hoorn, de Bagatelle voor viool en piano, de Improvisaties, Babar en een stukje uit Le bal masqué.

In haar centrale rol weet de pianiste hoe zij de beheersing over de vaak onstuimige muziek moet bewaren zonder dat de sprankeling verloren raakt. Ze is een echt bindende factor die voor hecht ensemblespel zorgt en gevoel heeft voor de gamin in de componist, maar ook voor de melancholieke bitterzoete eigenschappen. Die is het duidelijkst aanwezig in de sonates voor blazers, zoals de voor Mrs. Sprague Coolidge geschreven Fluitsonate en de voor Honegger gemaakte klarinetsonate en de voor Prokofiev bedoelde Hobosonate.

De voor Dennis Brain geschreven Elegie kan worden beschouw als een mislukt experiment in dodecafonie. Iets van een gitaareffect is te horen in het tweede deel van de Vioolsonate die ter nagedachtenis van de dichter Garcia Lorca ontstond. In dit werk speelt de piano duidelijk de hoofdrol, in de wat moeizaam tot stand gekomen Cellosonate is dat ook het geval. Kansen die May dankbaar aangrijpt.

Het hele programma wordt met veel bekoring en esprit afgewikkeld zodat het minuut na minuut genieten is. Wie Poulenc nader wil leren kan hier op een vertrouwd adres terecht.