Putte, van de: Uma só divina linha; Addiamento; Bamboleamos no mundo; Insónia. Barbara Hannigan (s),  Barbara Kozeij (s), Keren Motseri (s), Katherine Dain (s), Cappella Amsterdam en ASKO/Schönberg ensemble o.l.v. Reinbert de Leeuw. Et’cetera KTC 1567 (2 cd’s,  2u. 23’12”). 2007, 2016

Het oeuvre van Jan van de Putte (1959) is met vijftien werken compact en overzichtelijk, het heeft ook best bijzondere kwaliteiten. Goed daarom dat er hier voor het eerst iets van op cd verschijnt. De vier hier opgenomen werken dateren uit de periode van 1993 tot 2015.

Dat bijzondere schuilt vooral in een zekere tijdeloosheid, in iets ongrijpbaars uit een droomwereld van zijn hier opgenomen werken waarin de gezongen tekst op heel aparte manier is ingekleurd.

Meteen in het nachtelijk zuchtend en murmelend beginnende Uma só divina linha uit 2007 wordt dit duidelijk. Addiamento (2010) is passend bij het begrip ‘uitstel’ ook aan de grens van het nog hoorbare; Een dergelijk verstild schaduwrijk opent zich ook in de lange Pessoacyclus ‘We wankelen door de wereld’ uit 2010/3 met ’Não estou pensado em nada’ (hier sta ik, aan niets denkend) als hoogtepunt. Maar er zijn ook luide, hartverscheurende climaxen

In Insónia (slapeloosheid) wordt tot besluit grootser uitgepakt door solisten, koor en instrumentaal ensemble om een psychologische reis naar het innerlijk te voltooien. Wat raadselachtig is waarom in dit laatste stuk na vijf minuten applaus klinkt.

Dat is enigszins het probleem van deze zaalopname. Hoort al het op het toneel veroorzaakte geluid bij de composities of is het onvermijdelijke verstoring? Maar past die aan de andere kant niet weer goed bij deze beelden van de onvolmaakte mens. Met opnieuw Barbara Hannigan voorop leveren de drie andere sopranen, Cappella Amsterdam en ASKO/Schönberg die eendrachtig een grootse prestatie leveren.