Prokofiev: De vlammende engel op. 37. Galina Gorchakova (s., Renate), Sergei Leiferkus (bs., Ruprecht), Vladimir Galusin (t., Agrippa), Konstantin Pluzhikov (t., Mefistofeles), Sergei Alexashin (bs., Faust), Vladimir Ognovanko (bs., inquisiteur), e.a. met het Ensemble van de Kirov Opera o.l.v. Valery Gergiev. Philips 446.078-2, 476.1826 (2 cd’s, 1u. 58’57”), Arthaus 100.100.390 (dvd). 1993
Zelf heeft Prokofiev nooit een voorstelling van zijn tijdens zijn verblijf in Parijs tussen 1920 en 1926 gecombineerde fantastische opera L’ange de feu meegemaakt. Het werk ging pas in 1955 in het Italiaans gezongen in Venetië in première. Het door hem zelf geschreven libretto is gebaseerd op de gelijknamige novelle van Valery Bryusov uit 1907.
Het bizarre verhaal speelt in de zestiende eeuw in Duitsland waar de hysterische, bezeten en wispelturige Renate bezeten was van de vuurengel Madiel. Volwassener geworden, wenst zij zich deze Madiel als minnaar en projecteert haar liefde op de mysterieuze graaf Hendrik.
Dat gebeurt met assistentie van Ruprecht, die haar wel wilde verkrachten in een liefde/haat verhouding met het karakter van een wervelwind vol geloof, ongeloof, liefde en ontrouw. Tenslotte belandt Renate na haar avonturen in die driehoeksverhouding in een klooster waar ze verwarring en onrust blijft zaaien.
Het einde is als ze door een inquisiteur tot de dood op de brandstapel wordt veroordeeld. Prokofiev maakte daar een satirische zwarte komedie van, die in 1990 bij de Nederlandse Opera met Chailly te volgen was.
Uit 1957 dateert een Franse opname onder Charles Bruck met Jane Rhodes (Ades 14157-2, Accord 472.723-2), Neeme Järvi nam het werk in 1990 op met Nadine Secunde (DG 431.669-2) en in St. Petersburg gaat het om een ‘live’ opname uit het Kirov theater die enige nadelen voor de geluidskwaliteit met zich meebrengt, maar die verder qua intensiteit en overtuigingskracht nog steeds onovertroffen is. De aan Moesorgsky herinnerende declamatorisch stijl past hoofdrolvertolkster Galina Gorchakova, ze is in haar geagiteerde, hysterische rol geobsedeerd door demonen. Haar timbre beschikt over een sensuele schoonheid maar wordt wel tot het uiterste beproefd.
Met zijn krachtige, heldere bariton is Sergei Leiferkus een ideaal bezette Ruprecht en in de kleinere rollen van Evgenia Perlasova als hospita tot Vladimir Ognovanko als inquisiteur is de opera heel goed bezet.
Het Kirov corps zorgt voor de vereiste dramatische welsprekendheid. De onvermijdelijke toneelbijgeluiden moeten maar voor lief worden genomen.