Rachmaninov: Pianoconcert nr. 2 in c op. 18; Prokofiev: Pianoconcert nr. 2 in g op. 16. Denis Matsuev met het Mariinsky theaterorkest o.l.v. Valery Gergiev. Mariinsky MAR 0599 (62’58”).2016

Het Pianoconcert nr. 2 van Prokofiev heeft een bijzondere reputatie. Het werd in 1913 geschreven, maar raakte verloren en moest tien jaar later worden herschreven. Het bevat de moeilijkste pianopartij van alle vijf concerten van deze componist, die zelf een uitstekend pianist was, maar die er zich later niet meer aan waagde en er dus zelf ook geen opname van maakte, wel van het bekendere, makkelijker nr. 3 (Pearl GEMM CD 9470, EMI 555.223-2).

De cadens uit het eerste deel en het scherzo met wel vijftienhonderd unisono zestienden werpen een flinke barrière op. Tegenwoordige pianisten hebben daar blijkbaar geen moeite mee want het werk is vaak opgenomen. Van Vladimir Ashkenazy (Decca 452.588-2) via Yundi Li (DG 477.6593) tot Yuja Wang (DG 479.1304) als de tot op heden allerbeste. Meestal maakt het werk logisch deel uit van een box met alle pianoconcerten, alleen Wang combineerde het met Ravels Pianoconcert in G.

Ook Matsuev smijt de noten haast nonchalant virtuoos rond als een fourniturenhandelaar die zijn koopwaar over een fluwelen doet uitspreidt.

Dan Rachmaninov. Matsuev nam al wel het Pianoconcert nr. 3 met Gergiev op (Mariinsky MAR 0505), maar dat kreeg van hem een wat oppervlakkige, extroverte, natuurlijk wel virtuoze uitvoering. In het tweede concert graaft hij gelukkig wat dieper. Sentimentaliteit heeft hier gelukkig geen plaats, maar voor wanhoop is ook weinig ruimte. Toch blijven ook hier bijvoorbeeld Zimerman (DG 459.643-2 en Andsnes (EMI 474.813-2) me sympathieker.

Maar wie uitgerekend deze combinatie passend voor de cd verzameling vindt, zal daar zeker plezier aan beleven.