Prokofiev: Vioolsonates nr. 1 in f op. 80 en 2 in D op. 94bis. Alexandra Conuneva (v) en Michail Lifits (p). Aparté AP 171 (51’19”). 2017

Zoals de beide Vioolconcerten van Prokofiev danig in stijl en sfeer verschillen, hebben ook zijn beide voor David Oistrakh geschreven Vioolsonates verschillend karakter. Prokofiev begon aan de Vioolsonate nr. 1 in 1938, maar maakte weinig vorderingen nadat W.O. II in 1939 begon. Intussen schreef hij in 1943 zijn fraaie Fluitsonate, waarvan Oistrakh hielp een vioolversie te maken en in 1944 daarvan de eerste uitvoering gaf met zijn toenmalige vaste partner Lev Oborin. Tee jaar later voltooide Prokofiev zijn eerste sonate die door dezelfde spelers op 23 oktober 1946 voor het  eerst werd uitgevoerd.

Het donkere eerste deel daarvan is in de radicaalste stijl van de componist gesschreven en wordt gevolgd door een sterk scherzo-achtig allegro brusco. Het langzame deel bevat van die typisch lang achtervolgende muziek. De rondo finale doorloopt vele sferen, inclusief een herhaling van het pianissimo gedeelte uit het eerste deel dat volgens de componist moest klinken ‘als de wind op een begraafplaats’.

De opname van Oistrakh en Richter die tijdens het Salzburg Festival 1972  van beide werken werd gemaakt (Orfeo C 489 981 B) is natuurlijk van onschatbare waarde. Andere mooie opnamen van het tweetal zijn van Alina Ibragimova met Steven Osborne (Hyperion CDA 67514) en Vadim Repin met Boris Berezovsky (Erato 0630-10698-2) (zie Vergelijkende Discografie uit 2014).

Maar ook Alexandra Conuneva en Michail Lifits beoordelen de verschillende noodzakelijke stijlen van deze sonates juist en zorgen voor enige hardheid en de nodige vaart in nr. 1 en ook wat verwonderende lyriek en warmte in nr. 2. Er is ook sprake van wat meer engagement dan we vaak horen in deze werken.