Prokofiev: Pianosonate nr. 4 in c op. 29; Pianostukken op. 12 nr. 1-10;  Toccata in d op. 11; Ravel: Le tombeau de Couperin. Nathalia Milstein. Mirare MIR 350 (74’18”). 2016

Prokofiev droeg in 1917 zijn Pianosonate nr. 4 op aan zijn vriend, de pianist Maxililian Schmidthof die in 1913 zelfmoord had gepleegd en Ravel droeg ieder van de zes delen uit zijn Le tombeau de Couperin in datzelfde jaar op aan goede vrienden als Jacques Charlot, Jean Cruppi, Gabriel Leduc, Pierre en Pascal Gaudin, Jean Dreyfus en Joseph de Marliave die in W.O. I waren gesneuveld.

De band die daardoor onmerkbaar voor de buitenwereld werd geschapen, inspireerde de in Rusland geboren, naar Frankrijk uitgeweken en nu in Nederland wonende Nathalia Milstein tot dit programma op haar eerste solo cd.

Er speelt nog een ander verband: de gemeenschappelijke belangstelling voor oude muziekvormen die bij Prokofiev tot Pianostukken met titels als gavotte, rigaudon, mazurka, caprice, mars, allemande en een afzonderlijk werk als Toccata leidde en bij Ravel tot prélude, fuga, forlane, rigaudon, menuet en toccata.

In het geheugen van de meelevende vertolker (en luisteraar) kan hierdoor met enige fantasie een dialoog ontstaan tussen herinnering en verbeelding. De fijne vertolkingen van Nathalie Milstein verdiepen op heel artiestieke manier onze kennis van deze werken.

In absolute zin zegt Sviatoslav Richter (Decca 475.8130) misschien meer over Prokofiev en werpt Paolo Giacometti Channel Classics CCS. SA 31612) een ander, interessant licht op Ravel, maar het gekozen mottoverband van Nathalia Milstein is op zichzelf bijzonder.