Prokofiev: De vlammende engel op. 37 (Ged., bew.). Maya Fridman (vc) en Artem Belogurov (p). TRPTK TTK 0009 (28’24”). 2017

In haar bewerking in vijf hoofdstukken (waarvan er hier vier zijn opgenomen) van Prokofiev gelijknamige opera koos Maya Fridman achtereenvolgens voor ‘Hoe ik vor het eerst Renata ontmoette en hoe ze me. Reageerde met haar hele leven’, ‘Dat was was voors meld door de dorpswaarzegster een hoe we werden misleid door geheimzinnig geklop’, ‘Hoe we de zwarte magie bestudeerden en antwoordden met Agrippa van Nettesheim en over mijn duel met graaf Heinrich’ en ‘Hoe Renata mij verliet en ter dood werd veroordeeld door de inquisiteur in het klooster van Sint Ulf’.

Prokofievs opera gaat over de jonge Renata die al jonge verliefd werd op Madiel, de ‘vlammende engel’ die ze meent te herkennen in graaf Heinrich. Na een gepassioneerde relatie tussen beiden laat Heinrich haar in de steek en wordt Renata door demonen gekweld. Ridder Ruprecht tracht vergeefs haar te redden en tenslotte sterft ze met een bekkenslag op de brandstapel. 

Voor Fridman ligt het wezen van de opera en haar bewerking besloten in de samensmelting van extase en lijden en om dat uit te drukken koos ze voor hardrockachtige middelen. Soms beukt ze vervaarlijk agressief op haar cello om de innerlijke strijd weer te geven, maar lyrischer passages drukken aan de andere kant mooi het innerlijk verlangen van Renata uit.

Het klinkt alles met veel engagement en passie gespeeld; er passeert in dit proces een wonder aan allerlei niet direct cello-eigen klanken. Dat dit soms wat ten koste gaat van de zuivere intonatie moet de luisteraar voor lief nemen in zo’n expressief en welsprekend betoog.