Paganini: Centone di sonate nr. 2 in D op. 64, letter A/2, MS. 112/2, 6 in A op. 64 MS 112/6, nr. 7 in F op. 64, MS. 112, 12 in D op. 64, MS. 112, nr. 14 in G op. 64, MS. 112, 2 in D op. 64, letter A/2, MS. 112/2 en nr. 7 in F op. 64, MS. 112; Sonata concertate in A MS. 2. Fabio Biondi (v) en Giangiacomo Pinardi (git). Glossa GCD 923410 (66’.30”). 2017

Van de ‘duivelskunstenaar’ Paganini was bekend dat hij even vaardig was op de viool en de gitaar. Hij maakt het dan ook zijn vertolkers. Niet makkelijk in deze selectie uit zijn duosonates. Hiermee treedt Biondi even buiten zijn gangbare barokdomein, maar voelt zich evenzeer thuis in Paganini’s romantiek; deze sonates zijn uit de periode 1804-1828. Hij speelt met lichte toets, brengt haast balletmatige versieringen aan en laat zijn instrument mooi bel canto zingen, expressief gevoelig en subtiel.

Zijn partner Giangiacomo Pinardi speelt voor deze gelegenheid op een gitaar uit rond 1825 en toont zich eveneens gevoelig voor stemmingswisselingen. Intieme kamermuziek, meesterlijk, haast met nonchalante virtuositeit vertolkt al is de gitaar in de opnamebalans soms wat in het nadeel.