Prokofiev: Semyon Kotko op. 81. Viktor Lutsiuk (t., Semyon Kotko), Tatiana Pavlovskaya (s., Sofya), Ekaterina Solovieva (s., Lyubka), Lyudmilla Filatova (mz., Semyons moeder), Olga Markova-Mikhailenko (ms., Khivrya), Olga Sarova (ms. Fosya), Evgeny Akimov (t., Mikola), Nikolai Gsassiev (t., Klembovsky), Viktor Lutsiuk (t., Semyon Kotko), Vladimir Zhivopistev (t., Duitse tolk), Viktor Chernomortsev (b., Tsaryov), Yuri Lapev (b., Von Wierhof), Gennady Bezzuvbenkov (bs., Tkachenko), Grigory Karasev (bs., Ivasenko), Andrei Khramtsov en met h et Ensemble van de Kirov Opera o.l.v. Valery Gergiev. Philips 464.606-2 (2 cd’s, 2u., 15’31”). 1999
Het verhaal van Valentin Katayev waarop Prokofiev in 1939 zijn opera Semyon Kotko baseerde over de gelijknamige plaatselijke oorlogsheld uit W.O. 1 die zijn beminde meisje veroverde ondanks de bezwaren van zijn schoonouders is iets wat een opera graag voor lief neemt, maar wat hier een bezwaar is, is niet dat de betreffende knaap na terugkeer in zijn Oekraïnse dorp zo griezelig deugdzaam is en ook niet dat het Duitse le ger opnieuw door de linies breekt en het dorp verwoest en daarbij alleen uit eendimensionale schurken bestaat. Nee dat is het feit dat de aanstaande schoonvader Tkachenko zo’n reactionaire collaborateur is als gevolg van Sovjetpropaganda.
Uit zichzelf had Prokofiev dit onderwerp waarschijnlijk nooit gekozen, maar het politieke klimaat in de Sovjet Unie in de laatste jaren dertig noopte hem een compromis te sluiten tussen de orde van de dag en het soort melodieuze eenvoud dat hij zelf verkoos.
Hij nam Katayev voor wat het was, maar trachtte het propagandistische en schematische daarvan wat te onderdrukken en zorgde in de derde akte wel voor effectieve dramatische crescendi, eerst hij de komst van de reactionaire Oekraïnse cavalerie en daarna bij de brand van Kotko’s hut.
Ook in de vierde akte komen een paar mooie momenten voor wanneer de tegenstelling tussen Sovjets en Duitsers iets van de kracht van Alexander Nevsky krijgt. Er komt in de eerste akte ook iets volksmuziek voor.
Maar de bezwaren tegen de opera als zodanig hebben niets te maken met de voortreffelijkheid van de uitvoering. Gergiev zorgt voor een vurige en goed gedoseerde verklanking, zijn orkest reageert optimaal en met Viktor Lutsiuk’s gepassioneerd en jeugdig klinkende Semyon en Tatiana Pavlovskaya als een stralende bruid Sofya heeft hij een paar echte sterren bij de hand. De opname klinkt ook bovengemiddeld goed.