Platti: Sonates voor cello en b.c. nr. 1 in g, 2 in d, 3 in C, 4 in A, 5 in D, 6 in E, 7 in D, 8 in G, 9 in A, 10 in c, 11 in Bes en 12 in F. Francesco Galligioni (vc), Paolo Zuccheri (vdg) en Roberto Loreggian (kl, orgel). Brilliant Classics 95763 (2 cd’s, 1u. 45’15”). 2018

Giovanni Benedetto Platti (1697 - 1763) behoorde tot de Italiaanse componisten die een brugfunctie hadden in de overgang van de barok naar het classicisme. Hij was Venetiaan van geboorte en leerling van Gasparini en Legrenzi die behalve cellist ook klavecinist, violist en eigenlijk vooral hoboïst was en diverse stijlen beheerste. In 1722 trad hij in dienst van prins bisschop Johann Philipp von Schönborn in Würzburg en deze Sonates zijn uit 1725.

Ook in dit twaalftal Cellosonates blijkt deze fusie van een Venetiaans bel canto met de sierlijke barok en de elegante stile galante. Het ontbrak hem niet aan inventiviteit en wie zijn werken wil spelen moet ook behoorlijk virtuoos zijn.

Francesco Galligioni behoort tot de meest bedreven barokcellisten. Hij werkte samen met Leonhardt, Hogwood, Gardiner en Fasolis en heeft al diverse opnamen met erken van Albinoni, dall’Abaco, Vivaldi en Lanzetti op zijn naam.

Deze Sonates van Platti speelt hij heel gaaf met veel zwier en vooral in de langzame delen van de vierdelige werken kan hij de nodige expressiviteit kwijt. In het eerste eerste zestal gebruikt  Roberto Loreggian een orgeltje, verder een klavecimbel. Ook daardoor is geen gebrek aan variatie bij deze vertolkingen.

Sebastian Hess en Axel Wolf namen een zestal van deze sonates op, maar zonder extra gamba (Oehms OC 794), idem Marco Decimo en Marco Mosca (Agora Musica 016), dus minder voor de hand liggend.