Prokofiev: Pianosonates nr. 2 in d op. 14, 6 in A op. 82 en 8 in Bes op. 84. Alexander Melnikov. Harmonia Mundi HMM 90.2202 (69’57”). 2015

Prokofiev: Pianosonates nr. 4 in c op. 29, 7 in Bes op. 83 en 9 in C op. 103. Alexander Melnikov. Harmonia Mundi HMM 90.2203 (58’14”). 2019

Zoals goed te horen is op de historische opnamen waarop Prokofiev in 1932 en 1934 eigen werken als Pianoconcert nr. 3 en de Visions fugitives speelt (Pearl GEMM CD 9470), beschikte hij over een perfecte techniek en een gespierde aanslag, Dat verraste het publiek dat gewend was aan Debussy, Ravel en Scriabin destijds nogal.

Maar de meest nogal stormachtige muziek van de negen Pianosonates vergt precies ook die eigenschappen van volkomen technische beheersing en een pittige interpretatie om de werken goed te kunnen karakteriseren, ze structuur te geven en momentum. Stalen vingers in fluwelen handschoenen zijn gevraagd.

Vooral in de nogal extreme Pianosonates nr. 6 en 7. Beide worden gekenmerkt door een tomeloze energie. Nr. 6 biedt wat Richter noemde ‘de verpletterende polsslag van de twintigste eeuw’, terwijl nr. 7 een titanische constructie is met een tot het uiterste gedreven finale.  Natuurlijk nam Richter ze alle op zoals het hoort.

Barbara Nissman zorgde indertijd voor een van de eerste integrale opnamen (Newport NCD 60092/4), gevolgd door Matti Raekallo (Ondine ODE 1103-2), Yakov Kasman (Pgaia PHU 008.10), Stephane Ginsburgh (Cypres CYP 1674) en Anne-Marie McDermott (Bridge 9298). Er is een vorige uitgave van Harmonia Mundi uit 1991 van Frederic Chiu (Harmonia Mundi HMU 90.7086/8), maar die gooide geen hoge ogen.

Melnikov doet dat nu wel. Niet met bruut geweld, maar wel met grote, steeds goed gedoseerde intensiteit. Heel duidelijk en navolgbaar worden structuren opengelegd en bij alle virtuositeit overheerst steeds de verbeeldingskracht. Zo is hij wat mij betreft hard op weg om te zorgen voor de voorlopig mooiste uitgave van dit negental. Ben benieuwd of hij ook het fragment van Pianosonate nr. 1o toevoegt straks op de derde cd.