Pépin: Lyrae; Chamber music; Indra; Luna; Kono Hana. Raphaëlle Moreau (v), Léa Hennino (va), Anaëlle Tourret (hrp), Thibault Lepri (slagw), Natacha Colmez-Collard (vc) o.l.v. Léo Margue c.q. Fiona McGown (ms), Célia Oneto Bensaid (p) met het Ensemble Polygones o.l.v. Léo Margue. NoMadMusic NMM 057 (72’32”). 2018

En de Chileense meesterpianist Claudio Arrau (1903 - 1991) maar beweren dat het nooit wat zou worden met componistes. Hij moest eens even anno 2020 een kijkje kunnen komen nemen om te zien hoe groot hun aantal intussen is en hoe succesvol velen daarvan zijn.

Neem als nieuwe rijzende ster de in 1990 in Amiens geboren Franse componiste Camille Pépin die als we op haar website en wiki kijken al een aardige staat van dienst heeft. Elders is meer over haar te lezen, hier gaat het om haar muziek, de meeste op deze cd is heet van de naald en maakt een sterk persoonlijke, fantasievolle indruk, ook doordat telkens wisselende instrumentale combinaties aan bod komen.

Zo is Lyrae uit 2017 voor strijkkwartet, harp en slagwerk, Chamber music uit 2017, dat 19 deeltjes telt met titels als ‘He who has glory lost’, ‘Strings in the air’, ’When the shy star’, ‘Be not sad’, ‘O cool is this valley now’ en ‘Love come to us’ en is voor mezzosopraan, piano, viool, cello, hoorn en klarinet, is Indra uit 2017 een hommage aan Lili Boulanger voor viool en piano terwijl Luna voor viool, cello, klarinet, hoorn en piano uit 2016 bestaat uit drie delen ‘Luna’, ‘Aurora’ en ‘Sol’ en Kono Hana uit 2017 een solocello is.

Wat onder andere opvalt, is dat Pépin Engelse en geen Franse titels en teksten gebruikt. Voor de diverse vertolkingen staan haar zeer toegenegen en met volle inzet spelende musici ter beschikking. Het resultaat is daarom in alle opzichten behalve boeiend ook heel mooi om aandachtig aan te horen. Graag meer!