Prokofiev: Vioolconcerten nr. 1 in D op 19 en 2 in g op. 63; Sonate voor 2 violen in C op. 56. Pavel Bermen met het Svizzera italiana omroeporkest o.l.v. Andrzej Borejko c.q. Anna Tifu en Pavel Berman. Dynamic CDS 676 (62’22”). 2010

Prokofiev schreef zijn vrij korte, vierdelige eerder lyrische dan dissonante Sonate voor twee violen in 1932 tijdens een vakantie in de buurt van St. Tropez voor een nieuwe Parijse kamermuziekinstelling. Het eerste deel is een andante cantabile recitatief, het wordt gevolgd door een wat agressiever onstuimig allegro. In het commodo (quasi allegretto) houden mildheid en expressieve welsprekendheid elkaar in evenwicht in gedempt spel en de allegro con brio finale is daarna puntig en druk. 

Niettemin vond de eerste uitvoering eind november 1937 in Moskou plaats door Samuel Dushkin en Robert Soetens.

Inn zijn autobiografie uit 1941 spreekt de componist wat ironisch over het werk: ‘Door naar slechte muziek te luisteren word je soms geïnspireerd tot het maken van goede. Na een keer zo’n onsuccesvol werk voor 2 violen te hebben gehoord (van Pleyel, de Bériot, Vanhal, Boccherini, Haydn, Honegger, Spohr, Viotti?) vond ik dat het interessant genoeg kon zijn om een kwartiertje te luisteren naar zo’n duet, ondanks de beperkingen daarvan’ en na de eerste uitvoering aan het eind van het openingsconcert van Triton in Parijs gingen musici, critici en de componist snel naar de Grand Opéra.

Op deze cd horen we de ingenieuze en geestige Sonate ook tot slot in een voortreffelijk met en tegen elkaar spel. Vaak stond de Sonate op het programma van vader David en zoon Igor Oistrakh maar ook Anna Tifu en Pavel Berman vormen een ideaal koppel vormen na Bermans goede, maar niet overweldigende vertolking van beide Vioolconcerten. Daarvan bestaan betere versies van bijvoorbeeld Vengerov (Warner 0927-49567-2) en Chung (Decca 425.003-2).