Prokofiev: Vioolsonate nr. 1 in f op. 80; Shostakovitch: Vioolsonate op. 134. Natalia Prishepenko en Dina Ugorskaja. AVI 8553425 (59’27”). 2016

 

Gewoonlijk worden beide Vioolsonates van Prokofiev samen opgenomen, maar dit tweetal musiciennes koos er voor de afwisseling voor om nr. 1 te combineren met  de (helaas) enige Vioolsonate van Shostakovitch. 

Van Prokofievs drie werken voor viool en piano was alleen deze sonate als zodanig geconcipieerd en de componist werkte er acht jaar voordat deze in 1946 gereed was. De oorlogsjaren eisten hun tol, evenals de manier waarop Stalin huishield in Rusland drie jaar nadat hij daar was teruggekeerd. Lang bleeef hij knutselen aan het werk na de première door David Oistrakh en Lev Oborin. Het is een sober en somber werk waarvan de omschrijving van het eerste en laatste deel als ‘herfstwind die over een verwaarloosd graf blaast’ overbekend is.

Natalia Prishepenko en Dina Ugorskaja spelen het werk technisch zelfverzekerd en met de verlangde verontrustende en dramatische gebaren. Ze plaatsen het werk gevoelsmatig dichter bij Shostakovitch dan bij de koele wereld van Stravinsky. 

Die is daarna te horen in diens pas laat in zijn zijn loopbaan geschreven Vioolsonate uit 1968, een met emoties (waaronder veel angst) geschreven compositie die begint met een heel treffend andante. Erg desolaat klinkt het derde deel, largo andante. Het wordt in spiritueel opzicht heel intensief voorgedragen. Ze wagen veel in dit laatste voltooide erk van de componist en slagen met vlag en wimpel. Voortdurend vindt het duo mooie details die ie mand normaal misschien zouden zijn ontgaan en ze zijn goed opgewassen tegen de prestaties van hun belangrijkste voorgangers in dit repertoire, Oistrakh (Melodija 74321,3418202) en Faust (Harmonia Mundi HMC 90.2104) inclusief.

We moeten deze opname ook beschouwen als een eerbetoon aan Dina Ogorskaja die in september 2020 op 46-jarige leeftijd is gestorven.