Puccini: La fanciulla del west. Melody Moore (s., Minnie), Lester Lynch (b., Jack Rance), Marius Vlad (t., Dick Johnson), Amital Pati (t., Nick de barkeeper), Martin-Jan Nijhof (bs., Ashby) en Kevin Short (bs., Sonoro de mijnwerker) met het Transsilvanisch filharmonisch koor en -orkest o.l.v. Lawrence Foster. Pentatone PTC 5186-778 (2 cd’s, 2u. 12’43”). 2019
Het lijkt nogal uitzonderlijk dat een cd label dat niet direct van wereldformaat is twee versies van Puccini’s ‘Amerikaanse’ opera in huis heeft, maar Pentatone beschikt daar wel over door eerst de in vierkanaals stereo opgenomen versie uit Covent Garden met Carol Nesblett, Sherill Milnes, Dick Johnson, Placido Domingo en Robert Lloyd o.l.v. Zubin Mehta uit 1977 over te nemen van DG 419.640-2 op Pentatone PTC 5186-243 en nu deze nieuwe in eigen beheer te maken. Het is nogal wat om daarvoor een ensemble uit Cluj in het Roemeense Zevenburgen in te zetten.
Op de vraag of dat zinvol was, moer het kritische antwoord helaas ‘nee’ zijn na het beluisteren van de nieuwe opname die in te veel opzichten achterblijft bij die vorige. Foster zorgt wel voor sfeer in zijn vertolking, maar de sfeer is in het algemeen wat te zwaarmoedig, te bedrukt. Daar staat tegenover dat Melodie Moore zonder dat ze in mooie aria’s kan schitteren en zonder een ontroerende sterfscène een heel geloofwaardige Minnie zingt en speelt. Ook Marius Vlad is een heel goede Dick Johnson al heeft hij niet de superieure kwaliteiten van Domingo. De eerste teleurstelling is Lester Lynch als sheriff Rance. Zo volkomen zonder gezag kan een sheriff niet zijn. Ook de kleinere rollen hebben een kwalitatief nogal wisselvallige bezetting.
Goed geprobeerd dus, maar zelfs niet negentig procent geslaagd. Daarom hecht ik des te meer aan de nog steeds onovertroffen DG opname van Mehta, waarvan ik de Pentatone vierkanaals versie niet in die vorm kan gebruiken omdat ik vanwege de vele dubieuze resultaten anti-vierkanaals ben en niet nog eens twee of zelfs drie extra (subwoofer) luidsprekers wenste te installeren.