Schnittke: Pianoconcert op. 136; Prokofiev: Symfonie nr. 2 in d op. 40. Yefim Bronfman met het Cleveland orkest o.l.v. Franz Welser Möst. Cleveland Orchestra TCO 0003 (54’06”). 2020

 

Om te beginnen krijgt het Concert voor piano en strijkorkest uit 1979 van Alfred Schnittke een heel goede uitvoering door Yefim Bronfman. Zijn gevoelige spel past goed bij de soms Chopineske sfeer van het eerste deel. Het werkmis vooral ook in formeel opzicht interessant: als reeks variaties op een thema dat pas tegen hert eind verschijnt, gecombineerd met elementen van de sonatevorm. Vooral het ‘tempo di valse’ derde deel is heel geslaagd met al zijn cumulatieve energie. DE duistere energie van het werk is goed overgebracht net als de glazige stilte van het slot.

Een totaal andere wereld betreden we met de Symfonie nr. 2 uit 1925 van Prokofiev. Die wereld va n het tweedelige werk dat bij de première in Parijs geen succes was, is luid zoals past bij een werk van ‘ijzer en staal’. Tegenwoordig is dat waarschijnlijk niet meer zo bijzonder. In het eerste deel, ‘allegro ben articulato’ volgt de ene koperfanfare rusteloos op de andere in een ware cacofonie met pittige accenten van trompet en pauken.   

Het tweede deel, ’thema met variaties’ is gebaseerd op een balletmuziekachtig motief dat een vrij stampend karakter heeft. De vertolking van dit werk stelt behoorlijk zware eisen aan het uitvoerend ensemble, maar het zeer capabele Cleveland orkest is daar heel goed tegen opgewassen. De Symfonie krijgt zelfs een modeluitvoering die me nog beter bevalt dan de uitvoeringen van Neeme Järvi (Chandos CHAN 8368), Gennady Rozhdestvensky (Melodija 74321.66979-2) en Mstislav Rostropovich (Erato ECD 75463). Van Schnittke’s Pianoconcert bestaan meer dan vijftien opnamen, maar daaronder zullen niet veel mooiere zijn.