Pejacevic: Symfonie in fis op. 41, Phantasie concertante op. 48. Volker Banfield (piano) met de Duitse Staatsfilharmonie o.l.v. Ari Rasilainen. CPO CPO 777.418-2 (62’42”). 2008

 

De eerste kennismaking met werk van de Kroatische componiste Dora Pejacevic (1885 - 1923) is van aangename aard. Haar oeuvre is van beperkte omvang en stopt na op. 58 omdat ze in het kraambed overleed aan complicaties bij de geboorte van haar eerste kind. Ze was al in de dertig toen ze trouwde.

Ze stamde uit een nobele familie, werd in Boedapest geboren en begon reeds als kind muziek te schrijven. Haar muzikale opleiding genoot ze in Zagreb, Dresden en München bij de obscure Engelsman Percy Sherwood.

Ze componeerde een veelheid aan werken in diverse genres, vooral kamermuziek en liederen, als er maar een piano naan te pas kwam. Maar er zijn ook enige weken met orkest, zoal de hier opgenomen grillige vierdelige Symfonie die overeenkomstig de mineurtoonaard een tragisch, maar ook een nobel karakter heeft. Ik raakte onder de indruk van het werk en dat is mede te danken aan Rasilainens puike uitvoering. 

De Phantasie concertante is een stormachtig stuk dat de nodige verwantschap vertoont met Rachmaninov. Geen wonder, want dat was bij meer componisten uit die tijd het geval. Volker Banfield weerstaat de stormen en draaikolken van het werk goed en speelt met veel panache, ervoor zorgend dat hij niet door het orkest wordt ondergesneeuwd.

Mijn bewondering een waardering voor Dora Pejacevic zijn snel toegenomen. Luister ook eens naar haar.