Pasculli: Virtuoze hobomuziek. Karakteristieke studie ‘Le api’ (de bijen), Grand concerto over thema’s uit Verdi’s ‘I vespri siciliani’, Fantasie over thema’s uit Meyerbeers ‘Les Huguenots’, Concert over thema’s uit ‘La favorita’ van Donizetti, Fantasie over thema’s uit Donizetti’s ‘Poliuto’. Christopher Redgate en Stephen Robbings. Oboe Classics CC 2006 (58’12”). 1998

 

Als ex-hoboïst heb ik me wel afgevraagd hoever de techniek van het circulair ademhalen teruggaat. Vermoedelijk tot de aboriginals om op de didgeridoo lang aangehouden pedaalnoten te kunnen spelen. Antonio Pasculli (1842 – 1924) schijnt in staat te zijn geweest om vier minuten lang zestienden te kunnen spelen. Met Casimir Lalliet en Stanslas Verroust behoorde hij tot de grote negentiende eeuwse hobovirtuozen.

Zijn loopbaan was maar kort, want op middelbare leeftijd lieten zijn ogen hem in de steek. Zijn composities bestaan niet zozeer uit volwaardige concerten, maar uit fantasieën over thema’s uit Italiaanse en Franse opera’s. Dat leidt tot aardige, herkenbare muziek die de vertolker alle gelegenheid biedt om lyrische expressie, vlotte wisseling van register en virtuoos vingerwerk te tonen.

Daartoe is Christopher Redgate zeer goed in staat. Hij omschrijft Pasculli als ‘de Paganini van de hobo’. Maar naar hier blijkt wel een stuk minder boeiend. Waar we wel van kunnen genieten, is van de grote mate aan virtuositeit die de vertolking van deze werken nodig heeft om indruk te maken. Dat is meteen in ‘Le api’ met zijn wild zoemende bijen te horen.

De Fantasieën zijn vier- of vijfdelig, de concerten (bestaan die ook in georkestreerde vorm?) zijn klassieker van opzet. Christopher Redgate en Stephen Robbings voeren het programma heel briljant uit, maar hadden mooier mogen worden opgenomen.