Poulenc: Gloria; 4 motets pour un temps de pénitence; 4 Motets pour le temps de Noël; Exultate Deo. Susan Gritton (s), Polyphony, het koor van Trinity College, Cambridge, Britten Sinfonia o.l.v. Stephen Layton. Hyperion CDA 67623 (55’41”). 2007 

Poulenc is een moeilijk precies te classificeren componist; de frivoliteiten en typisch Gallische charme gaan bij hem hand in hand met een diep, zij het onorthodox geloof en met incidentele vlagen van melancholie. Zijn bewondering voor de lichte muziek uit zijn tijd en voor boegbeelden uit de wereld van de klassieke muziek – uiteenlopend van Schubert tot middenperiode Stravinsky – die blijken uit de melodische rijkdom en de ritmische veerkracht van zijn muziek zijn evident. Het ‘Laudamus te’ uit het Gloria bijvoorbeeld klinkt alsof een brok uit Stravinsky’s Symphonie de psaumes is herschreven door een twintigste eeuwse Offenbach, terwijl het daarop volgende ‘Dominus Deus’ van de sopraan de verinnerlijkte felheid van Franck heeft.

Maar net als Stravinsky maakte Poulenc zich alles wat hij leende volkomen eigen. Hij is wel omschreven als ‘half vandaal, half monnik’.Voor een wat grondiger beoordeling van deze nieuwe opname werden de belangrijkste bestaande te voorschijn gehaald: Dubosc/Hickox (Virgin), Greenberg/López-Ciobos (Decca), Battle/Ozawa (DG), Pollet/Dutoit (Decca) en Watson/Tortelier (Chandos).

Wat de nieuwe uitvoering voor heeft op de bestaande, is het voordeel van de geweldige Engelse koocultuur. Polyphony telt 38 leden en daaraan zijn hier nog 31 leden van het Trinity college toegevoegd. Wat bij deze cd vooral opvalt, is de gedrevenheid, het getoonde enthousiasme van de uitvoerenden. De adrenaline vloeit duidelijk door de aderen van het Gloria. Beluister alleen maar het beginkoor ‘Gloria in excelsis Deo’ en het slotkoor ‘Qui sedes’ om daarvan een goede indruk te krijgen. In ‘Domine Deus’ daarentegen dreigt het ensemble zich even in sentimentaliteit en valse romantiek te verliezen. In haar drie aria’s treft sopraan Susan Gritton met zoetgevooisde stem en blijken van grote gevoeligheid het juiste karakter.

Meestal werd het Gloria gecombineerd met het Stabat mater. Hier echter met de minder bekende motetten en het minder bekende Exultate Deo. Hierin speelt het voortreffelijke, aan zichzelf overgelaten koor met homogene, rijke klankmiddelen haast zijn hoogste troeven uit. In de sopraanpartijen heeft men niet de geringste moeite met de hoogste tonen, de vaak chromatische aard van deze stukken komt volledig tot zijn recht, de timbres tonen mooie onderlinge verschillen.

Van deze werken is een fraaie opname van Creed (Harmonia Mundi) bekend, maar deze doet daar zeker niet voor onder. Een score van 98% is niet mis voor deze nieuwe uitgave. Daarom staat hij voortaan in de hoogste regionen van de reeks opnamen van deze werken genoteerd, zonder de genoemde overigens helemaal te vergeten.