Paganini: Vioolconcert nr. 1 in D op. 6; Spohr: Vioolconcert nr. 8 in a op. 47 In Form einer Gesangsszene. Hilary Hahn met het Zweeds omroep symfonie orkest o.l.v. Eiji Oue. DG 477.623-2 (57’48”). 2005/6
Een ongewone, maar best aantrekkelijke koppeling. De aandacht dient hier vooral te worden gericht op het concert van Spohr. Ludwig of Louis Spohr was een groot violist en een van de vruchtbaarste wegbereiders van de muzikale romantiek. Tegenwoordig is hij vooral nog bekend vanwege zijn nonet, zijn octet, septet en zijn dubbelkwartetten. Maar zijn vijftien vioolconcerten zijn nagenoeg vergeten, hoewel Ulf Hoelscher zich ooit dapper inzette voor de nrs. 1, 14 en 15 en nrs. 8, 12 en 13 op een tweede cd van CPO.
Dankzij Jascha Heifetz was het hier gelukkig te voorschijn gekomen nr. 8 In Form einer Gesangsszene ooit erg bekend. Hij nam het in 1954 op en in principe is die opname nog verkrijgbaar: op RCA 09026-61756-2. Maar er was dringend behoefte aan een goede nieuwe opname en daarin is nu voorzien.
Hilary Hahn combineert hier in beide werken een grote virtuositeit en een dito inzicht en stijlbesef waarmee ze de in dit tweetal werken meegecomponeerde rhetoriek omzet in een tweede natuur(lijkheid). Ze toont veel gevoel voor de elegante, inderdaad bijna vocale kwaliteiten van deze concerten met een apart soort virtuositeit die uit de toonvorming en de articulatie spreken. Opvallend is haar zuivere, ranke, plooibare toon. Na elkaar gehoord heeft het concert van Spohr best wat Paganiniaans.
Bij opnamen van het eerste Paganiniconcert is de concurrentie van de jonge Amerikaanse veel geduchter met namen als Accardo (DG), Perlman (EMI), Chang (EMI), Gringolts (BIS) en Vengerov (Warner). Maar in dit gezelschap staat – vergeef de staande uitdrukking – Hahn haar mannetje. Het onbekende Zweedse orkest onder de nauwelijks bekende Japanse dirigent Oue die eerder onder andere in Hannover en Minnesota werkzaam was, geeft attent partij. De opnamekwaliteit doet niet onder voor die van de beste rivalen. Stof tot nadenken geeft Hahns eigen inleiding waarin ze menselijke stem en viool vergelijkt. Hooguit is een speelduur van minder dan een uur wel karig. Er had best nog wat Spohr of Paganini bijgekund.