Pärt: Lamentate; Da pacem Domine. Respectievelijk Alexei Lubimov (piano) met het Omroeporkest Stuttgart o.l.v. Andrey Boreyko en het Hilliard ensemble. ECM 476.3048 (42’46”). 2004/5

ECM had de zeventigste verjaardag van zijn quasi huiscomponist Pärt ongelukkiger kunnen vieren en het enig betreurenswaardige aan dit schijfje is dat het nog geen drie kwartier muziek bevat. Kwaliteit is ook hier evenwel belangrijker dan kwantiteit en wat dat betreft komt de luisteraar niets tekort. Het belangrijkste van de twee werken hier in ongetwijfeld het tiendelige Lamentate voor piano en orkest uit 2002; het kortste deeltje daaruit, ‘Fragile’, duurt slechts één minuut, het langste, ‘Pregando’ zes minuten.

Het werk is geïnspireerd door het gigantische – in het boekje in miniatuur afgebeelde - beeld Marsyas van Anish Kapoor uit de Tubine zaal van het Londense Modern Tate museum. Toen Pärt dat zag, meende hij dat hij voor zijn eigen lichaam na de dood stond: “Ik had een hevig gevoel dat ik nog niet wilde sterven en ik dwong me om mezelf af te vragen wat ik nog zou kunnen presteren in de mij restende tijd”. Deze ‘klacht’ kan daarom worden opgevat als eentje voor de levenden die ‘strijden met het leed en de hopeloosheid van het leven’. De ikfiguur wordt daarbij vertegenwoordigd door de piano terwijl het orkest zorgt voor de wisselende uitdagingen. Het werk heeft een duidelijk dramatischer, feller karakter dan wat we aan minimalistische, vage mystiek van Pärt gewend zijn.

Da pacem Domine is een later, vijfdelig a cappella koorwerk waarin de vier mannenstemmen van het Hilliard ensemble worden aangevuld met de sopraan van Sarah Leonard. Hier keert Pärt terug tot zijn vertrouwde spiritualiteit. In beide gevallen is sprake van uitstekende vertolkingen en een prachtige opnamekwaliteit.