Prokofiev: Alexander Nevsky; Scythische suite op. 20. Olga Borodina (sopraan) met het Kirov koor- en orkest o.l.v. Valery Gergiev. Philips 473.600-2 (59’33”). 2002

Aan het kille begin van Gergievs mooie uitvoering van Alexander Nevsky is haast echt de gure wind van de Siberische winter voelbaar. Ook verderop is geen gebrek aan sfeer. De koorinzet schept een passende melancholieke sfeer en de mild smekende oproep ‘Sta op, Russisch volk’ heeft een boers karakter. De ‘Strijd op het ijs’ vormt naar verwachting een spectaculaire climax waaraan de bizarre dissonanten van de orkestrale scherzando effecten extra scherpte verlenen, net als de felle uitroepen van het koor. Borodina’s bijdrage is heel welsprekend en de apotheose is echt ontroerend.

Als koppeling koos Gergiev het ballet Ala en Lolly dat oorspronkelijk werd geschreven voor Diaghilev, maar dat werd omgedoopt tot Scythische suite toen deze dat werk weigerde. De motorische, agressieve ritmen van het werk behoren tot het felste idioom van Prokofiev; geen wonder dat het stuk wel zijn Sacre is genoemd. De primitieve kracht is uitzonderlijk en Gergiev schrikt er niet voor terug het alles bewust lelijk te houden. Gelukkig bevat het werk ook lyrische momenten die hier eveneens een mooie behandeling krijgen. In zijn op tv uitgezonden en op dvd-v vastgelegde repetitie plus uitvoering van dit werk met het Rotterdams filharmonisch getuigde de dirigent van zijn verbondenheid met de culturele achtergrond van het werk. Dit is geen muziek voor in een krappe studentenkamer. Klankmatig gezien slaagde de in een zaal in Finland met een droge akoestiek opgenomen suite minder dan de in Moskou vastgelegde cantate.

Intussen is er concurrentie genoeg. Dezelfde combinatie is er even mooi en nog spectaculairder opgenomen van Järvi (Chandos CHAN 8584) die wat dat betreft een lichte voorkeur behoudt.