Prokofiev: Pianoconcert nr. 3 in C op. 26; Rachmaninov: Pianoconcert nr. 3 in d op. 30. Mikhail Pletnev met het Russisch nationaal orkest o.l.v. Mstislav Rostropovitch. DG 471.576-2 (71’26”). 2002

Normaal worden pianoconcerten per componist gekoppeld al is de combinatie van de derde concerten van Prokofiev en Bartók altijd heel gangbaar geweest. Het samengaan van het tweetal werken op deze plaat is tot nu toe uniek en kan van voordeel èn van nadeel bij eventuele aanschafoverwegingen.

Vòòr deze opname pleit de hoge muzikale kwaliteit, daartegen de aanwezigheid van reeds talloze uitstekende alternatieve opnamen. Kernvraag is dus: wat is het bijzondere aan de nieuwkomer? Opvallend is het contrast tussen het streven van solist en dirigent. Pletnev streeft helderheid en emotionele terughoudendheid na terwijl gevoelsmens Rostropovitch juist volbloedige romantische gloed nastreeft in de orkestpartijen. In dit licht bezien is het logisch dat het Rachmaninovconcert er het beste af komt en Prokofiev ietsje minder goed, maar altijd nog heel fraai.

Waarmee kan het tweetal het best worden vergeleken? Wie grondig te werk gaat kan beginnen bij de opnamen van de componisten zelf: Rachmaninov op Naxos 8.110601, Prokofiev op Dutton CDP 9706. Maar het ligt meer voor de hand om bij Rachmaninov uit te gaan van Volodos (Sony 64384) Argerich (Philips 464.732-2) of Horowitz (APR mono 5519) en bij Prokofiev ook van Argerich (EMI 556.654-2) en Ashkenazy (Decca 452.588-2). Dan zal blijken dat ook deze nieuwe uitgave een hoog aanzien verdient en op zichzelf beschouwd zeer de moeite is.