Prokofiev: Vioolsonates nr. 1 in f op. 80 en 2 in D op. 4; 5 Mélodies op 35 bis. Vadim Tchijik en David Bismuth. Lyrinx LYR 246 (63’37”). 2006

Aan de violistische kundigheid van de Rus Tchijik en de dito van de Fransman Bismuth hoeft meteen naar de gespannen inzet van de Eerste sonate niet te worden getwijfeld. In het vervolg wordt die wederkerige kundigheid alleen maar nader bevestigd. De toon van beiden is helder, aangenaam, haast sidderend en warm expressief. De sombere sfeer van de muziek wordt raak getroffen.

De violist vormt de frasen met veel gevoeligheid en zijn attaque in de snellere gedeelten van het allegro brusco en grote delen van de finale hebben een haast Heifetziaanse kant. Nerveuze energie kenmerkt de voordracht. Ook het andante, een van Prokofievs langer in de geest van de luisteraar rondspokende scheppingen,  bezit een smachtende maar ook verwarrende sfeer die ook Bismuth heel opmerkzaam aanvoelt. De allegrissimo finale heeft haast iets percussiefs maar eindigt mooi met een tere frase.

Eén van Tchijiks  grote kwaliteiten met zijn mooie nieuwe Gilles viool is zijn interpretatieve oprechtheid. Zelden of nooit ervaart men het gevoel van gekunsteldheid dat sommige andere violisten hier ten toon spreiden. Dat komt dan meteen (of dus juist niet) tot uiting in het begin moderato dat dan hetzij ongeïnteresseerd, hetzij al te zakelijk klinkt. De emotionele temperatuur is hier op de juiste hoogte, hoe teer en ontspannen ze ook klinken. In het kruisvuur van het scherzo vonkt het genoeg, het allegretto leggiero e scherzando is passend vloeiend en de finale wordt in tamelijk vrije geest zwierig afgewikkeld.

Beide vertolkers zorgen voor magische momenten en een groot kleurbereik. Bovendien zijn ze voortreffelijk opgenomen. De 5 Mélodies zorgen voor een fraai en welkom stel toegiften. Vergelijk desnoods met Shaham (Canary Classics CC 02 of Artemis Vanguard CD 1555.)