Prokofiev: Pianosonates nr. 1-9. Yefim Bronfman. Sony SB3K 87747 (3 cd’s, 2u. 43’36”). 2001

 

Prokofiev: Complete pianowerken. Boris Berman. Chandos CHAN 9017, 9119, 9069, 8926, 8851, 9361, 8881, 8976 en 9211 en

 

Prokofiev: Pianosonates nr. 1-9; Visions fugitives op. 22. Matti Raekallio. Ondine ODE 947-3 (3 cd’s, 4u. 13’53”). 1988-1990

 

Prokofiev: Pianosonates nr. 1-5. Alexandra Silocea.  Avie AV 2183 (65’08”). 2010

 

Prokofiev: Pianosonates nrs. 2 in d op. 14, 6 in a op. 82 en 9 in C op. 103. Sviatoslav Richter. Praga PR 250015 (67’11”). 1956, 1965

 

Prokofiev: Pianosonates nr, 3 in a op. 28, 7 in Bes op. 83 en 8 in Bes op. 84. Andrei Gavrilov. DG 435.439-2 (52’10”). 1991

 

Prokofiev: Pianosonate nr. 6 in A op. 82; Ravel: Gaspard de la nuit. Ivo Pogorelich. DG 413.363-2 (62’05”).1981

 

Prokofiev: Pianosonate nr. 7 in Bes op. 83; Stravinsky: 3 Delen uit Petroesjka; Webern: Variaties op. 27; Boulez: Pianosonate nr. 2  . Maurizio Pollini. DG 447.431-2 (68’13”). 1971, 1977

 

Prokofiev: Pianosonate nr. 8 in Bes op. 84; Pianoconcert nr. 5 in G op. 55; Visions fugitive op.22 nr. 9. Sviatoslav Richter met het Warschau filharmonisch orkest o.l.v. Witold Rowicki. DG 449.744-2 (55’20”). 1958

 

Zoals op Pearl GEMM CD 9487 te horen is dankzij opnamen van de componist als pianist in de pianosonate nr. 4 en kortere stukken was Prokofiev een uitstekende pianist die over een uitstekende techniek beschikte en als jongeman zijn tijdgenoten verblufte met zijn gespierde spel in een tijd dat men nog verkeerde in de sfeer van de kronkels van Scriabin en de post-Debussy pianoscholen.

De vaak stormachtige muziek van de negen pianosonates vergt een feilloze technische beheersing, maar het gevaar bestaat dat men daarbij de muziek laat ontaarden in een hol vertoon. Deze muziek is scherp gekarakteriseerd en vergt een goed gevoel voor structuur en vingers van flexibel staal.

De belangrijkste werken uit deze reeks zijn de nrs. 6 en 7 (deze laatste met de soms gebruikte bijnaam ‘Stalingrad’ is bekend als ‘Oorlogsonate’).

Beide bezitten een haast gewelddadige energie; nr. 6 bevat volgens Richter “de verpletterende polsslag van de twintigste eeuw’ terwijl nr. 7 een titanische constructie is met een door krachtige zuigers aangedreven finale die alle woede en geweld van W.O. II in klank uitdrukt. Geen peulenschil voor een pianist.

Voor het volledige negental bestaat op cd geen betere vertolker en pleitbezorger dan Bronfman. Hij speelt met een bewonderenswaardige concentratie en beheersing, articuleert mooi, toont een vitaal ritmisch gevoel en weet de muziek ook mooi te kleuren. Uiteraard is ook geen gebrek aan pure panache.

Wat dat betreft is bij overtuigender dan Barbara Nissman (Newport NCD 60092/4) en Matti Raekallio.

In de nrs. 1-5 onderscheidt Alexandra Silocea zich nogal verrassend heel positief.

Andere bijzondere uitgaven zijn er van de fantastisch virtuoze, als een bezetene spelende Pogorelich in nr. 6 die daarbij toch nog in staat is om zijn toucher te variëren en zo voor nuancen en subtiele momenten zorgt.

Pollini’s uitvoering van nr. 7 verwierf terecht een legendarische status, zo geconcentreerd, kernachtig is zijn spel. 

Verder is natuurlijk vooral ook de bijdrage van Sviatoslav Richter van groot belang.