Poulenc: Stabat Mater; Sept répons des ténèbres. Carolyn Sampson (s) met Cappella Amsterdam, het Ests filharmonisch kamerkoor en het Ests nationaal symfonie orkest o.l.v. Daniel Reuss. Harmonia Mundi HMC 90.2149 (72’03’). 2012 

‘Een Requiem zonder wanhoop’ noemde Poulenc zijn Stabat mater in 1950. Toch is de stemming van het werk aan de sombere kant mede dankzij een zekere barokke plechtigheid, veel unisono zang en herhalingen maar de muziek schijnt wel recht uit het hart te komen. Het gaat hier wel om het meesterwerk uit zijn kerkelijke muziek.

Het opvallende is, dat de mooiste uitvoeringen niet speciaal uit Frankrijk kwamen (Baudo, Harmonia Mundi HMC 90/5149), maar uit Engeland. Van Tortelier met de BBC Singers (Chandos CHAN 9341), van Hickox met de Westminster Singers (Virgin 363.294-2).

Dat ook noordelijker regionen een belangrijk steentje kunnen bijdragen, blijkt uit de opname van de eminente koordirigent Reuss die met zijn koren uit Amsterdam en Talinn voor een hechte, stralende, verfijnde koorzang zorgt en ook het orkest gevoelig laat spelen. De dirigent weet koor en orkest als één klinkend geheel in te zetten en maximeert het dramatisch effect. Carolyn Sampson draagt gepassioneerd intense soli bij.

De Sept répons des ténèbres werden op verzoek van Leonard Bernstein in 1959 geschreven. Samen vormen ze aan het begin van dit programma een ideale inleiding, zeker nu ze zo doorleefd en homogeen worden voorgedragen. Omdat dit werk zo weinig is opgenomen – alleen door Prêtre op EMI 764.279-2 en Christophers op Collins 1446-2 – is het niet moeilijk om de nieuwe uitgave erg hoog te plaatsen.