Popper: Suite voor 2 celli op. 16; Tempo di marcia op. 16a en 16bis; Waltz suite voor cello en piano op. 60; Suites voor cello en piano in A op. 69 en op. 16bis; Suite Im Walde op. 50; Requiem voor 3 celli op. 66. Alexander Hülshoff, Martin Rummel, Bertin Christelbauer (vc) en  Mari Kato (p). Paladino Music PMR 0007 (2 cd’s, 1u. 49’31”). 2012

Zonder veel overdrijving kunnen we zeggen dat wat de Boheemse componist David Popper (1843-1913) voor de cello betekende, ongeveer vergelijkbaar is met wat Fritz Kreisler voor de viool betekende. Popper studeerde bij de destijds beroemde cellist Julius Goltermann, was korte tijd getrouwd met Liszts leerlinge Sophie Menter en speelde ooit Brahms’ Pianotrio in c samen met de componist en Hubay.   Maar Popper schreef niet alleen miniatuurtjes, maar ook volwaardige suites die zijn status verhogen. En het oorspronkelijk voor 3 celli en orkest geschreven Requiem is nog wat substantiëler. Schubertiaanse honingzoetheid is hier geval in aardige dialogen. 

Zijn werk raakte wat in vergetelheid en daarom is het goed dat er hier eens op behoorlijk niveau uitgebreid aandacht aan wordt besteed. Cellisten kennen deze muziek waarschijnlijk uit hun studietijd, maar nu kan een breder publiek er ook mee kennismaken.

Een leuke aanvulling kan de Naxos cd van Maria Kliegel (8.554657) met orkestbegeleiding zijn.