Piazzolla: Escualo; Histore du tango; Valsísimo; Tango étude nr. 3; Chiquillin de Bachin; Suite del angel. J.P. Jofre (band.), Lucia Lin (v), Ann Hobson Pilot (hrp). Harmonia Mundi HMU 90.7627 (57’17’). 2013

Het aantal arrangementen rond de bandoneon van Piazzolla’s tango’s groeit nog steeds. Neem meteen Escualo (= haai!) met zijn duivels lastige vioolsolo rol: dat kennen we onder meer van Marcelo Nisinman met 2 violen en 2 gitaren (Nonesuch 7559-79632-2), van Hector del Curto met trombone, piano en contrabas (Naxos 8.572596), idem van Per-Arne Glorvigen, Gidon Kremer c.s. (Nonesuch 7559-079407-2 7559.79613-1), van violist Salvatore Accardo met kamerorkest (Fonè 019), van trompettiste Alison Balsom met symfonie orkest (EMI 353.255-2), van saxofonist Claude Delangle met blazersensemble (BIS CD 1640), van cellist Eduardo Vassallo en pianiste Cristina Filoso (SOMM 045), van bandoneonist Gustavo Toker met het Aurelia saxofoonkwartet (Vanguard 99155), voor altviool, cello en piano (Oriente RIEN CD 02), voor viool en 2 gitaren (GHA GHA 126.027), voor harmonica, viool, vibrafoon, contrabas en piano (Stradivarius STR 33616), voor accordeon, piano, viool, cello en contrabas (RS RS 051-0081), voor 2 gitaren en cello (Thorofon CTH 2479), voor pianotrio (Field FWR 03118-2) en Münchens pianotrio (Genuin GEN 88110), Macquarie trio (ABC 476.4317) , voor viool, gitaar, klarinet, basklarinet en contrabas (Claves 50-2414), voor bandoneon, klarinet en strijkkwartet (Solo Musica SM 106), voor accordeon, vioolsolo met viool, altviool, cello en contrabas (Fuga Libera FUG 606), voor bandoneon, viool en contrabas (Simax PSC 1277).

Keuze en instrumentale kleuren te over, maar blijkbaar nog niet genoeg, wat hier wordt ook de harp in de strijd gebracht. Deels met succes, maar niet steeds wat iets wordt met dit instrument van de duisterder kanten van deze stukken genomen. Het meest in Valsísimo dat nu wat zoetelijks krijgt. De zesdelige suite, oorspronkelijk voor fluite en gitaar, vormt de kern van het programma. De  Maar verder alle waardering, zeker ook voor Jofre die zich ontpopt als een van de beste, meest virtuoze bandoneonisten van het moment. Op de omslag is een speelduur van 49’56” vermeld, gelukkig duurt het programma bijna tien minuten langer, maar eigenlijk te kort voor wat haalbaar is.