Reich: Four organs and maracas; Phase patterns. Steve Reich and his musicians (Jon Gibson, Philip Glass, Arthur Murphy). Newton RDC 5018 (31’53”). 1994

Geen beter overzicht van de eerste dertig jaar van het oeuvre van Steve Reich dan het Nonesuch album 7559-79451-2, 10 cd’s), maar voor wie van het fascinerende, didactische en het maatgevende Four organs (1970) en Phase patterns (ook 1970) een separate vertolking wil horen, is deze waaraan de meester zelf en Philip Glass meewerken één der interessantste. Een kort maar hevig programma van harde kern minimalisme in intens herhaalde vorm. Latere versies klonken zwoeler.

In 1971 omschreef Reich zijn Four organs als een poging om het effect van zijn tapestukken als Come out en It’s gonna rain uit midden jaren zestig met echte instrumenten na te bootsen. Het genoemde viertal speelt herhaald de aparte noten en worden daarbij geholpen door de haast bovenmenselijke pogingen van de maracas bespeler die zorgt voor een ongeaccentueerd ritme en een gelijkmatig tempo.

Naarmate geleidelijk maten worden toegevoegd en weer weggelaten ontwikkelen worden, blijft tenslotte een enkel akkoord dat door elke organist die één noot speelt over. Het duurt tweehonderd maten. Omdat de organisten niet exact op hetzelfde moment die noot spelen, ontstaat een interessant klankweefsel dat rijk is aan boventonen.

Phase patterns heeft eenzelfde soort verloop, alleen ontbreekt hier de stabiliserende invloed van de maracas, zodat de fase effecten sneller en duidelijker passeren.

Het gaat hier vooral om fascinerende elementaire minimalistische procedures.