chmaninov: Symfonie nr. 2 in e op.27; Holst: The planets op. 32. Tblisi symfonie orkest o.l.v. Jansug Kakhidze. Cugate CGC 001-2 (2 cd’s, 1u. 53’37”). 1997
Lang bleven veel Oost Europese musici ten gevolge van het IJzeren Gordijn onbekend in het Westen, zeker als ze niet behoorden tot de grote Sovjet favorieten die buiten Rusland mochten pronken. De dirigent Djansug Kakhidze (1935-2002) is wel omschreven als de ‘Georgische Karajan’ en hij behoorde tot voor kort tot de onbekende meesters.
In de magazijnen van de muziekindustrie moet nog een schat aan interessant materiaal bestaan. Soms gaat die schatkamer open, zoals in dit geval. Waar gaat het om? Memo Rhein nam vanaf eind jaren zeventig vorige eeuw ruim tweehonderd concerten met bekende en onbekende werken uit het Russische areaal op in Rusland, Oekräine, Georgië en Litouwen De bedoeling was dat dit bij Sony zou verschijnen, maar men zag daar van af. De eertijdse manager van het project, Elmar Lindemann kwam gelukkig op die beslissing terug en nu staat het moois alsnog ter beschikking in de best denkbare klankkwaliteit.
Kakhidze stichtte het orkest uit Tblisi in 1993 en verleende het geleidelijk een internationale status en allure. Met de ondertitel Legaat 1 verschijnt al een der eerste blijken deze opname.
In het eerste deel van de symfonie schudt de dirigent vrij gauw de lugubere associaties van het begin af en bouwt hij het werk gestaag laag na laag op. Nu al vallen mooie soli op. In het scherzo wordt gelukkig niet teveel aandacht besteed aan de door de componist bedoelde portamenti, maar wordt een coherent verhaal verteld en krijgen de koperbijdragen veel betekenis.Meteen aan het begin van het langzame deel verandert de sfeer merkbaar hoewel de demonen niet worden verdreven. De beroemde klarinetsolo wordt prachtig voorgedragen in de geest van de bekende vocalise. De finale duurt hierna door de geanimeerde aanpak geen minuut te lang.
The planets van Holst zijn echter hoorbaar wat minder vertrouwd terrein voor de Georgiërs. ‘Mars’ klinkt nog dreigend genoeg, maar met de dansritmen van ‘Jupiter’ en ‘Uranus’ heeft men meer moeite.en ook ‘Pluto’ had wat extremer mogen klinken. Hier heeft Dutoit (Decca 417.553-2) betere kaarten.Maar voor het Rachmaninov aandeel is deze uitgave zeker de moeite waard, jammer dat het om een dubbel cd gaat. De symfonie is trouwens onderwerp van een te actualiseren Vergelijkende Discografie uit 2006. Even geduld dus s.v.p.