Rautavaara: Manhattan trilogie; Symfonie nr. 3. Helsinki filharmonisch orkest o.l.v. Leif Segerstam. Ondine ODE 1090-5 (53’48”). 2006

Drieënveertig jaar scheiden beide werken op deze uitgave. De Manhattan trilogie werd in 2004 geschreven voor de viering van het honderdjarig bestaan van de Juilliard School in New York waar de componist ook had gestudeerd.

Het is een programmatisch werk met de delen ‘Dagdromen’ vol hoop, ‘Nachtmerries’ vol twijfel en ‘Dageraad’, vol verwachting en daarmee een soort meditatieve herinnering aan zijn studietijd daar aan het begin van een muzikaal creatieve ontwikkeling. In essentie is de muziek nostalgisch, lyrisch en luchtig; zelfs de nachtmerries hebben geen verschrikkingen. Overdrachtelijk kan men het werk zien als een ode aan Central Park, mist op de Hudson

Opvallend genoeg vertoont de vierdelige derde symfonie uit 1961 de nodige overeenstemming met die herinneringscompositie. Zelf sprak de componist van een Bruckneriaans werk, dus is het niet verwonderlijk dat de delen Duitse titels hebben. Het werk heeft een optimistisch en heel organisch karakter in tegenstelling tot Bruckners eerbiedige werken. Opvallend mooi is ook de orkestratie, nog onopvallender dat er een twaalftoons reeks aan ten grondslag ligt. 

Van beide werken bestaan ook andere opnamen, de Manhattan trilogie is er ook van Pietari Inkinen (Naxos 8.570069) en de derde symfonie van Max Pommer (Ondine ODE 740-2) en Hannu Lintu (Naxos 8.554147), maar zowel qua uitvoering als qua opname bezitten de realisaties van Segerstam die in interpretatief opzicht netjes de gulden middenweg kiest het aantrekkelijkst en het sfeervolst.