Khatchaturian: Fluitconcert; Rautavaara: Fluitconcert Dansen met de winden op. 63 (oorspronkelijke versie voor 4 fluiten); Idem, herziene versie voor 3 fluiten). Sharon Bezaly met het Lahti symfonie orkest o.l.v. Dima Sloboniouk c.q. het São Paulo symfonie orkest o.l.v. Enrique Arturo Diemecke. BIS SACD 1849 (79’10”). 2010, 2014
Hoe onterecht en belachelijk de Zhdanov doctrine uit de Sovjet tijd was toen het vioolconcert van Khatchaturian als ‘ondemocratisch en formalistisch vervormd’ op de lijst van verboden composities werd geplaatst, beseft men eens temeer wanneer wanneer men deze bewerking voor fluit van Jean-Pierre Rampal uit 1968 hoort.
De Israëlische Sharon Bezaly is de Rampal van deze tijd: een der beste fluitisten van nu. Geen wonder dat ze een feest maakt van Khatchaturians concert. In het eerste deel zet ze letterlijk in het eerste thema nadrukkelijk de toon en leeft zich daarna volkomen lyrisch uit in het tweede. Haar toen is eerst mild, maar krijgt daarna iets zigeunerachtigs. Maar ze weet ook iets teers en gesluierds te legen in de bekende Satie-achtige melodie uit het langzame deel. In de finale is ze luchtig, briljant en extrovert. Ze reisde voor dit gedeelte van de opname helemaal naar Brazilië, maar gezien het warm klinkend resultaat loonde dat de moeite. Zware concurrentie voor Emmanuel Pahud (EMI 557.563-2), die de tot nu toe mooiste opname maakte.
Interessanter haast zijn de beide versies van het Fluitconcert van Rautavaara uit 1974. In de oorspronkelijke versie werd de solistische taak verdeeld tussen piccolo, gewone fluit, altfluit en basfluit. Wisselende actie is er meer dan genoeg, verhevigd door wat nogal agressieve tussenwerpsels van het koper. Het korte, elegische tweede deel, andante moderato, heeft iets van de schrille klankwereld van dwarsfluiten en trommen, hier getemperd door de altfluit solo. De finale heeft een heel extrovert en uitbundig karakter ondanks wat treffende sfeerwisselingen.
We kenden de oorspronkelijke versie onder meer van een heel goede opname van Patrick Gallois (Ondine ODE 921-2).
Interessant is dat Bezaly ook de enige seconden kortere tweede, wat handzamere versie voor drie fluiten waarin de alt ook de rol van de bas op zich neemt. Hier wordt ze begeleid door het orkest uit Lahti dat ook heel goed is, maar enige graden koeler is. De in Moskou geboren Dima Sloboniouk is daar sinds kort te vaste dirigent. Alle waardering ook voor de invulling van het orkestaandeel door hem.√