Rossini: Matilde di Shabran (of Bellezza e cuor di ferro). Annick Massis (s.,Matilde), Juan Diego Flórez (t., Corradino), Bruno Taddia (bs., Raimondo Lopez), Marco Vinco (bs., Allibrando), Chiara Chialli (ms., Contessa d’Arco), Hadar Halevy (ms., Edoardo), Bruno de Simone (bs, Isidoro) e.a. met het Praags kamerkoor en het Galicia symfonie orkest o.l.v. Riccardo Frizza. Decca 475.7688 (3 cd’s, 3u 38’16”). 2004
Rossini schreef in 1821 de opera Matilde di Shabran als haastklus een het eind van zijn Italiaanse periode voordat hij naar Parijs vertrok. De periode van de komische opera’s was achter de rug en nu verschenen serieuze opera’s voor het San Carlo theater in Napels. Ook het libretto voor dit werk was haastig in elkaar gedraaid.
In dat libretto ontmoeten we de bikkelharde en alom gevreesde vrouwenhater en tiran Corradino die op zijn kasteel borden heeft laten ophangen met teksten als ‘Bij hem die hier binnenkomt, zal de schedel worden ingeslagen’. Zijn arts meent daarop wat te hennen gevonden. Hij laat de zelfbewuste, mooie Matllde opdraven. En waarachtig, zij weet hem al gauw om haar vinders te wikkelen. Het gaat pas fout wanneer Corradino vermoedt dat ze verraad pleegt omdat ze belangstelling toont voor de huilerige zoon van zijn aartsvijand en hij haar ter dood veroordeelt. Wanneer die executie moet worden uitgevoerd door de weekachtige dichter Isidoro, wordt duidelijk dat het niet slecht met haar afloopt.
Het werk met een misogynist, een gekke dichter en vrouwen die van de klippen werden gesmeten had een slechte reputatie.
Lang was het werk vergeten, maar in de jaren negentig vorige eeuw werd het weer tot leven gewekt.
In 1998 werd er de eerste opname van gemaakt door Francesco Corti (Bongiovanni GB 2242/4-2). Voor het Rossini Festival in Pesaro 1996 stond een opvoering in de kritische uitgave van Jürgen Selk in de planning, waar Bruce Ford de rol van Corradino zou zingen, maar deze moest op het laatste moment worden vervangen door de toen 23-jarige Juan Diego Florez. In 2004 stond die opvoering opnieuw op het programma en daaraan is deze opname gemaakt.
Floréz rol heeft spectaculaire kanten, maar kent geen solo aria’s. Er schuilt naar nader blijkt ook veel parodie in het werk. In zoverre is de rol van Matilde, die tenminste wel een fraaie aria aan het slot heeft in kan pronken met een hoge Cis en F interessanter. Annick Massis zigt dit alles geweldig goed.
De twee andere interessante rollen zijn de mislukte dichter Isidoro en de charmante androgyne Edoardo, de zoon van Corradino’s aartsvijand Don Raimondo. Bruno de Simone glanst in eerstgenoemde rol, Hadar Halevy schittert in laatstgenoemde.
In het orkest horen we een fortepiano, maar het goed geleide, stijlvol levendig spelende orkest klinkt een beetje teveel op de achtergrond. Toch is er momenteel geen betere cd uitgave van dit werk waarin net als in Shakespeare’s Taming of the shrew de rollen der seksen zijn verwisseld.