Rameau: Pygmalion; Suite Les fêtes de Polymnie. Cyrille Dubois (t., Pygmalion), Marie-Claude Chappuis (s., Céphise), Céline Scheen (s., La statue), Eugénie Warnier (s., L’amour) met het Arnold Schönberg koor en Les talens lyriques o.l.v. Christophe Rousset. Aparté AP 155 (72-06”). 2017 

Uiteraard heel anders dan in Shaws Pygmalion uit 1913 en de daaruit afgeleide musical My fair lady van Lerner en Loewe uit 1956 ging Rameau in 1748 voor zijn eenakter op een libretto van Ballot de Sauvot terug tot de betreffende Pigmalion mythe uit Ovidius’ Metamorfosen.

Daarin wijst de beeldhouwer Pygmalion de liefde strikt af totdat hij zwaar verliefd wordt op een van zijn scheppingen (het beeld van de ‘volmaakte’ vrouw, hoe die er dan ook uitziet). Vervolgens brengt hij Venus ertoe om haar tot leven te wekken.

In Rameau’s handen wordt de mythe een verleidelijke acte de ballet, in wezen een komische opera in één acte die zwaar leunt op instrumentale nummers, bijna meer om gedanst dan om gezongen te worden.

Met zijn warmgloeiende, levendige muziek behoorde dit werk ooit tot de populairste van de componist. Deze nieuwe opname van Rousset met zijn Franse barokspecialisten, maakt duidelijk waarom. Cyrille Dubois is een energieke en treffende Pygmalion met een goede greep op Rameau’s stijl. Juist ook omdat hij zo goed en zo natuurlijk met zijn stem acteert. Verder valt vooral Céline Scheen op als prikkelend standbeeld.

Eerdere opnamen van dit werk door Hervé Niquet (AMG FNAC 592196) en William Christie (Harmonia Mundi HMC 90.1381) waren ook al erg goed maar met deze nieuwe grijpt men zeker niet mis want in plaats van elf of twaalf deeltjes, klinken er bij Rousset twintig.

Bovendien bieden de tien orkestrale deeltjes uit de Suite Les fêtes de Polymnie uit 1745 bieden in deze luchtige, gracieuze vertolking heel wat meer dan een toegift.