Reinecke: Cellosonates nr. 1 in a op. 42, 2 in D op. 89 en 3 in G op. 238. Manuel Fischer-Dieskau en Connie Shih. MDG MDG 603 1661-2 (62’44”). 2010

Carl Reinecke (1824-1910) was een nogal omstreden figuur in de muziekwereld. Hij maakte zich onder collega componisten en uitvoerende musici niet erg. Geliefd tijdens zijn lange heerschappij aan het Leipzigse Gewandhaus.

Maar de muziek die hij schreef is best de moeite waard. Op kamermuziekgebied werd vooral zijn Undinesonate voor fluit en piano bekend. Ook blijken zijn drie Cellosonates beter en aantrekkelijker dan misschien gedacht.

Vooral de eerste met zijn begin in balladestijl en een mooi contrastrijk tweede thema valt aangenaam in het gehoor. Dat de componist Mendelssohn en Schumann als voorbeeld koos, wil niet zeggen. Dat hij geen krachtige eigen ideeën had. Dat blijkt uit het tweede deel en de passie van het laatste.

Sonate nr. 2 ontwikkelt zich na een wat duister begin heel rapsodisch en het tweede deel, quasi fantasia bevat een heel mooie romantische melodie. De finale heeft een pakkende melodie maar daar wordt wat lang op voortgeborduurd. 

Cellosonate nr.3 is opgedragen aan ‘de schaduw van Brahms’, maar is wat saaier, eerder in de geest van Reger. Net als zijn vader bezit Manuel Fischer-Dieskau de gave om goed te communiceren met zijn luisteraars. Hij speelt deze werken heel expressief en wordt daarbij kundig terzijde gestaan door de Canadese pianiste Connie Shih.

Er bestaat nog een opname van dit drietal Cellosonates van Claudius Herrmann en Saiko Sasaki (CPO 999.342-2) maar het is moeilijk aanneembaar dat die beter zou zijn.