CD Recensies

RAVEL: MA MÈRE L'OYE; SHÉHÉRAZADE, OUVERTUR DE FÉERIE; LE TOMBEAU DE COUPERIN, ROTH

Ravel: Ma mère l’oye M. 62; Shéhérazade, ouverture de féerie M. 17; Le tombeau de Couperin M 68a. Les siècles o.l.v. François-Xavier Roth. Harmonia Mundi HMM 90.5281 (56’33”). 2017  

 

Na zijn succesvolle opname met Les sièrles van Daphnis et Chloé (Harmonia Mundi HMM 90.52980) wijdt François-Xavier zich met Les siècles zich nu aan drie andere orkestwerken van Ravel waarmee de hoop wordt gevestigd dat hij de complete orkestwerken opneemt.

Hoewel we daar al mooi opnamen van Abbado (DG 427.314-2) en Boulez (Sony SM3K 4584-2) ter beschikking hadden, is vooral Shéhérazade welkom. Het is een vroeg werk uit 1903

Maar ook het oorspronkelijke pianowerk Ma mère l’oye doet het bijzonder goed in de orkestratie voor klein orkest voor een balletopvoering en met toevoeging van Danse du rouet et scène. Ravel schreed deze cyclus van vijf stukken voor quarté mains tussen 1908 en 1910 voor de kinderen van zijn vriend Cipa Godebski. Een van die dochters, Mimi, vertelde later dat ze veel van Ravel hield omdat hij haar zulke leuke verhaaltjes vertelde.

Met klein orkest en gespeeld op Franse instrumenten uit Ravels tijd, krijgen de Moeder de gans sprookjes een heel bekoorlijk karakter.

Terwijl de componist wachtte op een oproep voor militaire dienst, begon Ravel in 1915 aan een pianosuite op basis van Franse barokmuziek.Het werk werd ingebroken toen hij in april naar het front moest en het d duurde tot na zijn officiële ontslag in 1917 voordat hij serieus kon doorgaan. Het was een moeilijke tijd voor de componist en elk van de zes delen is opgedragen aan een gesneuvelde kameraad. In 1919 bewerkte hij Le tombeau de Couperin heel zorgvuldig tot een orkestrale versie, waarbij hij de fuga en de laatste toccata wegliet.

Roth weet heel goed hoe hij de Prélude kan laten bruisen, hoe de opwekte ritmen zorgen bijdragen aan een zorgeloze Forlane, het Menuet teer en elegant is en een luchtige Rigaudon het stuk afsluit. Maar bij nadere beluistering blijkt ook iets van melancholie. Ook hier weet Roth de spanning tussen de oppervlakkige charme een de donkerder onderstromen goed te typeren. Resultaat: een grote aanwinst voor de hopelijk lopende serie.