Reizenstein: Celloconcert in G op. 8; Goldschmidt: Celloconcert. Raphael Wallfisch met het Berlijns Konzerthausorkest o.l.v. Nicholas Milton. CPO 555.109-2 (56’06”). 2017

Van de Engelse componist van Duitse afkomst Franz Reizenstein (1911-1968) herinner ik me van het Hoffnung Festival 1956 toen van hem het Concerto popolare (een Pianoconcert om een eind te maken aan alle pianoconcerten). Dat nog geen kwartier durende werk waarin solist en orkest telkens een  vertrouwd thema uit een der bekendste pianoconcerten inzetten, plotseling afbreken en op een ander overgaan, is opgenomen door David Owen Norris (Decca 425.401-2). Van zijn Pianoconcert nr. 2 bestaat een opname van Victor Sangiorgo (Dutton CDLX 7282), maar hier is hij vertegenwoordigd met een Celloconcert.

Net als Berthold Goldschmidt (1903-1996) vertegenwoordigde de leerling van Hindemith in zijn Duitse tijd een antiromantische, expressionistische stroming die hij na zijn uitwijken naar Engeland in 1934 en een voortzetting van zijn studie bij Vaughan Williams opgaf.

Het Celloconcert is een vrij episch werk waarin zware eisen worden gesteld aan de vaardigheden van de solist. Hij begon in 1936 aan het werk maar maakte het pas in 1956 af.

Golschmidts Celloconcert is uit het omineuze jaar 1933, maar bevat nog onwetend wat in politiek opzicht te gebeuren stond met een onbekommerd levendige tarantella die al bekend was uit zijn Cellosonate.

Het is goed om dit tweetal voor hun tijd typische werken nu nader te kunnen leren kennen dankzij de heel goede uitvoeringen van Wallfisch en het Duitse orkest.

De cd heeft als ondertitel: “Stemmen uit de wildenis, celloconcerten van Joodse in ballingschap levende componisten”.