Rabaud: Mârouf, savetier du Caire. Michel Leqocq (b., Mârouf), Anne-Marie Blanzat (s., prinses Saamcheddine), Franz Petri (bs., de sultan), Dany Barraud (s., Fattoumah), François Loup (bs., de vizier) e.a. met het koor van de Opéra Nantes en het filharmonisch. Orkest van Pays de la Loire o.l.v. Jésus Etcheverry. Accord ACR D 472.142-2 (2 cd’s, 2u. 30’42”). 1976
Henri Rabaud (1873-1949) baseerde in 1914 zijn komische opera Mârouf op een libretto van Lucien Nepoty op een verhaal uit Duizend en één nacht. Het is het verhaal van de niet al te ambitieuze of dappere schoenlapper Mârouf die steeds op zijn geluk vertrouwt.
Zijn vrouw Fattoumah beschuldigt hem er valselijk van dat hij haar zou hebben geslagen, maar hij aanvaardt zonder zich te verdedigen gewoon zijn straf. Op het laatste moment weet hij echter te vluchten en zoekt het in gezelschap van een stel zeebonken op zee, maar kort daarop belandt hij geslagen en beroofd in de woestijn.
Maar dan heeft hij geluk wanneer Ali, een jeugdvriend, hem treft en hem laat doorgaan voor een rijke koopman die met een karavaan op weg is naar de sultan. Deze sultan biedt hem als beloning voor zijn weldaden zijn dochter Saamcheddine aan, Mârouf bekent haar geen rijke handelaar te zijn, maar de milde, mooie prinses stoort zich daar niet aan. Samen vlucht het paar om een bescheiden leven te gaan leiden.
Ze worden echter achtervolgd door medewerkers van de sultan, ontmoeten echter bij toeval een genius dat hen nog net op tijd met een bovennatuurlijke karavaan weet te redden. Een onwaarschijnlijk verhaal, maar de muziek die veel van Massenet weg heeft, is de redding. En goed orkestreren kon Rabaud.
De aria ‘A travers le désert’ was een tijdlang heel populair. In zijn opvatting legt Michael Lecocq meer de nadruk op Märoufs eigenaardigheden dan dat hij diens gevoeligheden uit. Anne-Marie Blanzat is een jeugdige, geadelde prinses Saamcheddine, Franz Petri een nobele sultan en Dany Barraud een haaibaaiachtige Fattoumah.
Helemaal zonder coupures werd het werk niet opgenomen, maar het klinkt beter dan op enige alternatieve opname van Leconte op Gala uit 1964.