Ridout: Concert voor cello, pauken en strijkorkest; Concert voor cello en koor; Concert voor cello en 8 celli; The emperor and the bird of paradise. Gérard Leclerc met resp. Het Engels kamerkorkest o.l.v. Stephen Barlow, Laudibus ensemble en Paul Edmund-Davies (fl) en Joanna Lumley (spr). Black Box BBM 1037 (63’08”). 1999

De Britse componist Alan Ridout (1934-1996) schreef in zijn te korte leven een aantal opmerkelijke werken die het niet verdienen in vergetelheid te raken gezien de kwaliteit die ze bezitten. Hier zijn een paar staaltjes daarvan opgenomen met in de hoofdrol de cello.

Meteen zijn Concert voor cello, pauken en strijkorkest (Celloconcert nr.1) blijkt een heel gedistingeerde, uitgesproken lyrische compositie te zijn met een prachtig derde deel en een ontroerende finale.

Bijzonder is vervolgens het Concert voor cello en stemmen. Het heeft drie delen, ‘Klaagzang’, ‘Estampie’ en ‘Sarabande’ als herinnering aan de atoombomramp die Hiroshima trof en die grote indruk maakte op de componist als tienjarige. Opvallend genoeg blijkt het gebruik van een koor als begeleiding best effectief en communicatief te zijn. Het eindigt heel vredig.

Hoe is het wanneer in het Celloconcert nr. 3 het soloinstrument wordt begeleid door acht andere celli? Het zorgt voor vele warme klanken die het mededogen moeten uiten dat de componist met politieke gevangenen en het lijden van Jezus heeft. Als naspel volgt nog het door Joanna Lumley kalm en duidelijk vertelde The emperor and the bird of paradise dat ook over een gevangene gaat, alleen wordt deze bevrijd. Het werk heeft iets van ‘Peter en de wolf’, alleen is hier een belangrijke rol weggelegd voor de fluit.

Op wat kleine intonatieproblemen in het hoge register na bij Gérard Leclerc, zijn de verklankingen mooi, eenvoudig een zonder veel pretenties.