Ridout: Strijkkwartetten nr. 1-6. Coull kwartet. Omnibus classics CC5014 (76’16”). 2017

Het was violist Gidon Kremer die me tijdens het Lockenhaus kamermuziekfestival voor het eerst attent maakte op de Engelse componist Alan Ridout (1934-1996), waarvan hij het geestige Ferdinand voor spreekstem en soloviool met zijn toenmalige vrouw Elena Bashkirova uitvoerde, vastgelegd op Philips 416.841-2).

Bij de zes strijkkwartetten gaat het om late, heel persoonlijke  werken, hoewel nr 1 nog klinkt als het werk van een jonge componist die probeert Shostakovitch na te bootsen in desolaatheid, wrangheid en klaaglijkheid. In nr. 2 klaart de sfeer aanzienlijk op. Een zekere Engelse waardigheid bepaalt het karakter van nr. 3 al zorgt het ademloze scherzo voor contrast.

Bijzonder is dan weer nr. 4 met drie strenge in elkaar overgaande delen die een vrij sombere, melancholieke sfeer bezitten welke mogelijk een gevolg zijn van de slechter wordende gezondheid als gevolg van hartklachten van Ridout. Het scherzo klinkt geforceerd opgewekt, de finale ijzig koud. Het eendelige nr 5 is daarna van enigszins folkloristiche aard totdat aan het eind de sfeer van beklemming terugkeert. Kwartet nr. 6 heeft de titel vitréns en weerspiegelt in vijf korte vignetten indrukken uit Frankrijk van rond de stad Vitré in Bretagne, waar hij zijn laatste levensjaren sleet: een drukke markt en lokale folklore, eindigend met een statige imitatie van een gregoriaanse melodie voor een gotische kerk. Al met al gaat het om nogal raadselachtige, maar boeiende werken.

Het Coull kwartet  met Roger Coull en Philip Gallaway (v), Jonathan Barritt (va) en Nicholas Roberts (vc) zorgt voor zeer adequate interpretaties.