Reizenstein: Pianoconcert nr. 2 in f op. 37; Serenade in F op. 29a; Ouverture Cyrano de Bergerac op. 28. Oliver Trendl (p) met het Neurenbergs symfonie orkest o.l.v. Yaron Traub. CPO 555.245-2 (66’57”). 2018

Het eerst dat ik van Franz Reizenstein (1911 - 1968) hoorde, was tijdens  het eerste van die vermakelijke Londense Gerard Hoffnung festivals is 1956 toen daar zijn kort maar krachige Concerto populare (to end all concerto’s) werd uitgevoerd door David Owen Norris en het Philharmonia orkest o.l.v. Michael Massey (Decca 425.401-2, 2 cd’s).

Dat hij hier serieus wordt geëerd, gebeurt passend vanuit zijn geboortestad Neurenberg waar hij in werd geboren. Om aan de Nazi’s te ontkomen emigreerde hij in 1934 naar Engeland waar hij o.a. piano bij Cutner Solomon studeerde en later als docent aan het Royal College of Music.

In 1936 publiceerde hij zijn eerste belangrijke compositie, de Suite voor piano en orkest op. 6, later kreeg hij veel erkenning voor zijn flamboyante  Proloog, variaties en finale voor viool en orkest.

Het is aardig dat voor deze cd drie totaal heel verschillend geaarde werken zijn gekozen. Enige invloed van Hindemith en zijn ‘nieuwe objectiviteit’ valt niet te ontkennen in de composities. Zelf hield Reizenstein zijn briljante, exuberante Pianoconcert nr. 2 met aardige wisselwerkingen tussen solist en orkest in 1961 ten doop. De Serenade heeft iets sober neoklassieks en in de ouverture Cyrano de Bergerac valt op hoe Reizenstein met minder overdadige orkestmiddelen dan Berlioz een raak portret van de verliefde dichter/militair.