Rossini: Sigismondo. Rachel Kelly (ms., Anagilda), Gavan Ring (b., Radoski), Kenneth Tarver (t., Ladislao), Marianna Pizzolato (ms., Sigismondo), Hera Hyesang Park (s., Aldimira), Guido Loconsolo (b., Zenovito) en Il Hong (bs., Ulderico) met het Koor van de Beierse omroep en het Münchens omroeporkest o.l.v. Keri - Lynn Wilson. BR Klassik 900327 (2 cd’s, 2u. 26’31”). 2018
Op een libretto van Giuseppe Maria Foppa ging de dertiende opera van de al haast een veteraan zijn 22-jarige Rossini het Venetiaanse La Fenice in 1814 in première. Het behoort nu tot de minst opgevoerde van zijn 39 opera’s en leeft alleen met concertante uitvoeringen en op cd voort. Dat wordt deels toegeschreven aan het ‘verwarde en onlogische’ libretto, dat iets eg heeft van de andere opera ‘l’Inganno felice’.
Dat komt erop neer dat een verworpen hoveling tevens premier, de onschuldige echtgenote van de Poolse king belastert, waarna haar koninklijke echtgenoot de doodstraf voor haar eist. Maar ze wordt daarvoor behoed door haar beschermeling Radoski en leeft nu onder een nieuw aangenomen naam verder als diens dochter. Wanneer haar echtgenoot en de afgewezen hoveling dat ontdekken, zijn ze eerst verbaasd en verrast, maar raken de echtelieden tenslotte weer met elkaar verzoend en wordt de boef Ladislao gestraft. Intussen heeft de echtgenote Aldimira wel primitief in het bos geleefd en is de echtgenoot Sigismondo gek geworden. Die gekte staat in de opera centraal. De handeling speelt zich in Polen af.
In deze opname wordt in het algemeen heel mooi gezongen. Marianna Pizzolato is in haar travesierol een waardige Sigismono en Hera Hyesang Park is een treffende Aldimira die geen problemen heeft met haar coloraturen. Alan Tarver lijkt wel wat te oud geworden als Ladislao, maar behield enige schurkachtigheid. Verder valt vooral de Anagilda van Rachel Kerry op; ze blinkt met name uit ineen virtuoos rondo. Ook de beide rollen met de laatste stemmen - Zenovito en Uldrico - zijn door Guido Loconsolo en Il Hong zeer goed bezet. De Canadese Keri-Lynn Wilson weet hoe ze deze door intrige en waanzin beheerste opera moet aanpakken in een virtuoze uitvoering.
In 2016 naam Naxos het werk al met een internationale bezetting (waaronder Kenneth Tarver als Ladislao) onder Antonino Fogliano op (Naxos 8.660403/4). Welke van beide de beste is, valt niet zo gauw uit te maken.
Waarschijnlijk is dit dilemma op te lossen door te kiezen voor de opname uit 1992 van Richard Bonynge met een geheel Italiaanse bezetting die bestaat uit Sonia Ganassi, Giacomo Prestia, Filippo Pina Castglioni, Bruno Lazzaretti, Nicoletta Zanini en Rossella Ragatzu (Bongiovanni GB 2131/2).