Rouse: Der gerettete Alberich. Rapture; Vioolconcert. Evelyn Glennie (slagw.) en Cho-Liang Lin (v) met het Helsinki filharmonisch orkest o.l.v. Leif Segerstam. Ondine ODE 1016-2 (64’03”). 2003

Je moet er als componist op komen om het onduidelijke lot van de boosaardige dwerg Alberich uit Wagners Ring als uitgangspunt te kiezen voor een Fantasie voor slagwerksolo en orkest. Toch is dat precies wat de Amerikaanse componist Christopher Rouse (1949) in 1997 deed. Hi schreef daarover: “Eén van Wagners interessantste beslissingen als componist van Der Ring des Nibelungen was om het uiteindelijke lot van de schurkachtige Alberich die de onontkoombare lotsmachinerie, welke tot een apocalyptisch cataclysme in Götterdämmerung leidde, op gang bracht tenslotte vaag te laten. Alberich was meer dan een bordkartonnen boef. Hij is niet door en door slecht en onsympathiek, hoe wreed hij ook handelt als gevolg van de houding van anderen ten opzichte van hem. Het is de harteloze spot van de Rheintöchter die hem ertoe aanzien om het goud te stelen en het is Wotans verraad dat Alberich ertoe brengt om een vloek te maken van de ring die hij uit dat goud heeft gesmeed’. 

Zo werd Alberich iemand als Alcibiades uit Georg Kaisers expressionistische toneelstuk Der geretette Alkibiades dat de componist mede als inspiratiebron diende. 

Veel van de muziek van Rouse is ontleend aan motieven uit Wagners opera.

Rouse studeerde bij Crumb en Husa, maar zijn aanvankelijke voorkeur gold rockmuziek. Later ontwikkelde hij een voorkeur voor de symfonische muziek van Shostakovitch, Schuman, Petterson en Hartmann en niet alleen in Der gerettete Alberich, maar ook in Rapture en het Vioolconcert weet hij zowel ritmische adrenaline als lyrisch-melancholieke kwaliteiten aan de dag te leggen. Dit is Rouse op zijn best en misschien een goede aanleiding om ook eens te luisteren naar zijn Fluitconcert (met Sharon Bezaly) en de Symfonie nr. 2 door Alan Gilbert (BIS CD 1586).