Rossini: Moïse et Pharaon. Alexei Birkus (bs., Moïse), Elisa Balbo (s., Anaï), Silvia dalla Benetta (s., Sinaïde), Randall Biils (t., Aménophis), Luca dall’Amica (bs., Pharaon) e.a. met het Górecki kamerkoor en de Virtuosi Brunensis o.l.v. Fabrizio Maria Carminati. Naxos 8.660473/5 (3 cd’s, 2u., 48’14”). 2018
In 1818 ging Rossini’s opera Mosè in Egitto in Napels in première, in 1827 volgde de Franse versie Moïse et Pharaon ou Le passage de la mer rouge om de titel volledig te noemen in Parijs in de door Victor-Joseph Étienne de Jouy verzorgde Franse vorm. Het is naast Guillaume Tell de enige serieuze opera van de componist. Het enige fragment uit het werk dat bekend bleef, is ‘Het gebed der Israëlieten’.
Het werk handelt over de liefdesaffaire tussen de Israëliete Anaï en Aménophis, de zoon van de Farao. Net als in de Bijbel wordt Miriam bestempeld als Marie en om onduidelijke redenen is Aaron Éliézer geworden. De rest van het verhaal is bekend: God veroorzaakt een hongerplaag in Egypte om het land te dwingen dat de Israëlieten naar huis terug kunnen keren om aan ergere straffen te ontkomen en Mozes leidt zijn volk terug door veilig de Roze Zeer over te steken.
De opera komt van zichzelf wat moeilijk op gang, maar wordt daarna steeds beter. Van dit werk bestond één opname met Ildar Abdrazakov, Erwin Schrott, Barbara Frittoli, Sonia Ganassi en Riccardo Muti (dvd TDK DVWW OPMEP) uit 2003 maar de verscheen nooit ook in cd formaat.
Reden te meer gelukkig te zijn met de nieuwe uitgave, waarin ook een ‘historisch geïnformeerd’ orkest speelt. En dat heel goed Rossiniaans doet: erg levendig, met pittige ritmen en mooie accenten. Het Poolse Górecki koor levert ook mooie bijdragen en bij de solisten treffen we de Russische bas Alexy Birkus in de goed gezongen titelrol aan. De Anaï van Elisa Balbo herinnert met haar zang sterk aan Antonietta Stella. Iets minder vibrato was wenselijk geweest. Silvia dalla Benetta had misschien wat krachtiger kunnen optreden als Sinaïde en de Amerikaanse tenor Randall Bills is een ietwat mysterieuze Aménophis. De Franse uitspraak van sommige deelnemers laat wel wat te wensen over, maar uiteindelijk voldoet deze uitvoering toch wat beter dan die van Muti.