Rossini: Matilde di Shabran, o sia belezza a cuor di ferro. Michele Angelini (t., Corradino), Sara Blach (s., Matilde), Zhi Zong (bs., Raimondo), Victoria Yarovaya (a., Edoardo), Emmanuel Franco (b., Aliprando), Lamia Beuque (ms., Contessa d’Arco) e.a. met het Górecki kamerkoor en het Passionart orkest o.l.v. José Miguel Pérez-Sierra. Naxos 8.660492/4 (3 cd’s, 3 u. 17’26”). 2020
Als zijn opera nr. 32 (!) componeerde Rossini in 1821 zijn melodramma giocoso in twee aktes Matilda di Shabran op een libretto van Jacopo Ferretti, dat ook had gediend voor Méhuls Euphrosine ou le tyran corrigé uit 1790. De eerste opvoering was in Rome o.l.v. Paganini en werd gevold door een strijd op straat voor het operagebouw tussen voor- en tegenstanders van de componist. Het was weer eens een haastklus, waarvoor hij de ouverture ontleende aan Eduardo e Christina.
De handeling is weer vrij ingewikkeld. Het gaat om een tirannieke misogynist, een gekke dichter en vrouwen die van de rotsen worden geworpen. Corradino IJzerhart is een parodie op een tiran. Hij is opstandig, schijnt vrouwen en dichters, ja iedereen die zijn machismo bedreigt te haten. Hij woont in een Spaans kasteel waarvan de toegang wordt gesierd door dreigende slogans. Hi heeft Edoardo, de zoon van zijn vijand Raimondo gevangengenomen en heeft Matilde (een soort Rosina) onderdak verleend. Ze is slim en handig genoeg om Corradino onder hypnose te brengen en hem tot hulpeloze overgave te dwingen. Daarna wil ze hem verlaten met Edoardo en laat ze hem over aan avances van contessa d’Arco. Maar Corradino wil zich van Matilda ontdoen door de gekke dichter Isidoro te vragen om haar van de klippen te gooien, maar de komst van Edoardo’s vader verhindert dit. Dat gebeurt alle in de lange, wel twee uur durende eerste akte. Ook in de tweede zijn nog wat incidenten, maar aan het eind gloort een happy end en Matilde is veilig.
Van deze opera bestond een viertal opnamen.met die van Annick Massis, Juan Diego Florez en Raimondo Lopez o.l.v. Riccardo Frizza (Decca 475.7688) als mooiste.
Nu zorgt Naxos voor een mooi goedkoop alternatief. Michele Angelini, Sara Blach, Zhi Zong en Victoria Yarovaya zijn hun rollen goed machtig en zorgen voor alle frisson die het werk nodig heeft. Geen van de zangers stelt teleur. Het resultaat is heel mooi en zo goed zoals men mocht hopen en verwachten en de presentatie is goed verzorgd.