Respighi: Aria voor strijkorkest P. 32 (bew. di Vittorio); Vioolconcert in A P. 049 (voltooid door di Vittoria; Suite voor strijkorkest P. 041 (herzien door di Vittorio); Suite Rossiniana. Laura Mazadori met het New Yorks kamerorkest Ottorino Respighi o.l.v. Salvatore de Vittorio. Naxos 8.572332 (77’32”). 2010

 

Het onvoltooide Eerste vioolconcert van Respighi, dat het P nummer 049 kreeg stamt uit 1903 maar werd pas in 2009 voltooid door Salvatore de Vittorio die in 2006 het New Yorks Kamerorkest oprichtte. De eerste beide delen waren gereed, maar van het derde bestond alleen een een pianoschets met een paar ingevulde georkestreerde maten.

Di Vittorio voltooide het derde deel en vulde de orkestratie van de endere delen wat aan. Het lyrische en romantische werk is uit Respighi’s ‘barokperiode’ en heeft met zijn zonnige karakter zowel iets van Vivaldi als van de jeugdige Mendelssohn. Maar het is niet van dezelfde klasse als het Concerto all’antica en het nog mooier Concerto gregoriano uit respectievelijk 1908 en 1921 (beide met Andrea Cappelletti en het Philharmonia orkest o.l.v. Matthias Bamert, Koch 3-1124-2 uit 1993).

Maar in elk geval geeft Laura Mazadori er een prachtige, in het langzame deel teer romantische en in de finale uitbundig gepassioneerde vertolking van meteen nadat het gehele werk voor het eerst klonk in New York.

De Aria voor strijkorkest uit 1901 werpt een terugblik op Frescobaldi, Corelli en Vivaldi en werd later opgenomen in de Suite in G voor strijkers en orgel.

De zesdelige Suite voor strijkorkest uit 1902 heeft zes delen in barokstijl. Het lijkt een voorloper van de ‘Oude aria’s en dansen’. We horen een plechtige ‘Chaconne’ met karakteristieke variaties, een gracieuze ‘Siciliana’, een vreugdige ‘Giga’, een trieste ‘Sarabande’, een speelse ‘Burlesca’ en een elegante ‘Rigaudon’.

Rossiniana, gebaseerd op Rossini’s pianowerken uit Péchés de ma vieillesse is het bekendst en klinkt hier warmhartig, luchtig en opgewekt. 

Ook de opname is heel goed van klank.