Respighi: Concerto gregoriano; Concerto all’antica. Andrea Cappelletti met het Philharmonia orkest o.l.v. Matthias Bamert. Koch 3-1124-2 (63’21”). 1993

 

Doordat Respighi ook een musicoloog van naam was, is het logisch dat veel invloeden van de ‘oude muziek’ zijn terug te vinden in zijn werken uit de jaren twintig vorige eeuw. In zijn Concerto gregoriano uit 1921, dat destijds beleefd maar ook vrij koeltjes werd ontvangen, lijkt de solist de rol van een priester te vervullen en het orkest die van de congregatie. Het werk heeft iets van een mooie maar nogal klaaglijke meditatie.

Het Concerto all’antica ontstond vroeger, in 1908/9 tijdens Respighi’s verblijf in Berlijn en begon als ‘Concerto per violino all’antica’, werd later het ‘Concert in oude stijl’ van een anonieme componist, georkestreerd door Respighi omdat de componist een practical joke wilde maken als actie tegen de Duitse critici. Het werk werd niet uitgegeven tijdens Respighi’s leven als gevolg van een conflict tussen hem en uitgever Ricordi in 1923. Gepubliceerd werd het pas in 1990 onder de huidige titel. Het gaat om aantrekkelijke muziek die uitdrukt dat niet alles in het leven kommer en kwel is.

Andrea Cappelletti speelt beide concerten met ongetoomde behendigheid en zijn virtuoze gaven zorgen dat hij met gemak de barrières neemt welke de componist hier en daar opwierp.

Cappelletti (met een ‘late’ Stradivarius) en Bamert laten op een aanstekelijke manier duidelijk horen dat er geen enkele aanleiding is om de muziek van Respighi - neoklassiek met een warm romantisch sausje - te bagatelliseren.