Rachmaninov: Pianoconcerten nr. 1 in fis op. 1 en 2 in c op. 18. Krystian Zimerman met het Boston symfonie orkest o.l.v. Seiji Ozawa. DG 459.643-2 (62’19”). 1997 en 2000

Showstukken als het zijn met hun zwoele romantische harmonieën en hun contrasterende panache is er veel voor te zeggen om niet te zwelgen in dit materiaal, maar om het eens met wat meer afstand, maar geconcentreerd op de schoonheid en de inhoud uit te voeren. Noch Zimerman, noch Ozawa gaat zich als regel te buiten aan excessen en dat is ook hier gelukkig het geval. In het eerste concert is het zo zelfs nog wel aardig echo’s van Rimsky-Korsakov aan te treffen. Over het overbekende tweede concert valt nauwelijks nog wat nieuws te vertellen.

Bij het beluisteren van deze werken is het altijd lonend om er de historische opnamen van de componist zelf weer bij te halen (oorspronkelijk door RCA uitgegeven, maar inmiddels mooier gerestaureerd op Naxos verschenen: 8.110601/2). Hij gaat ruiger te werk en veroorlooft zich meer dichterlijke vrijheden. Bij de moderne opnamen zijn het vooral de warmbloedig romantische Ashkenazy (Decca 417.613-2 en 417.702-2, samen met de Paganinirapsodie) die voor het interessantste alternatief zorgen. Maar er is minstens zoveel te zeggen voor de wat geserreerder, helderder aanpak van Zimerman en Ozawa die bovendien beide substantiële werken op één schijfje combineerden.